Η νοοτροπία αργεί ν' αλλάξει - αλλάζει με πιο αργό ρυθμό από τους νόμους και τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Αυτό φάνηκε και από στοιχεία που ανέφερε σε πρόσφατη εκδήλωση η Ελια Κολοκυθά, αντιπρόεδρος του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και υπεύθυνη του Νομικού Συμβουλευτικού Τμήματος: Χίλιες εννιακόσιες γυναίκες από τις αρχές της δεκαετίας του '80 ζήτησαν συμπαράσταση στις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν από κλονισμένους γάμους. Οι γυναίκες αυτές εξαρτημένες από τον «άλλο» - σύζυγο ή σύντροφο κάποτε - ζούσαν σε απόγνωση μετά το διαζύγιο ή το χωρισμό και αποκτούσαν μιαν ακόμα εξάρτηση από «νόμιμα ναρκωτικά»: Επαιρναν χάπια, πολλά χάπια, τα 'βρισκαν από φίλες ή τα 'γραφαν γιατροί γρήγορα - γρήγορα σε συνταγές με μεγάλη ευκολία. Αυτές οι γυναίκες των «οικοκυρικών γάμων», όπως λέγονται, ανεπάγγελτες ή με κάποια περιθωριακή απασχόληση κλαίνε, φοβούνται ότι τα παιδιά τους θα γίνουν εκείνα των διαζυγίων, στιγματισμένα, απροσάρμοστα, της παιδικής εγκληματικότητας και των ναρκωτικών. Παίρνουν χάπια και μένουν σε άδειους από στοργή και επικοινωνία γάμους. Τα χάπια τις δυσκολεύουν να λειτουργήσουν έξω από την κλειστή οικογένεια, να δραστηριοποιηθούν, να καλύψουν τις διατροφές που δεν καταβάλλονται, να βρούνε μια δουλιά στον κόσμο της ανεργίας.

Για τις γυναίκες με επάγγελμα και οικονομική αυτονομία - επισήμανε η ομιλήτρια - οι χωρισμοί είναι πιο εύκολοι. Αυτές δε δέχονται τη βία και την απόρριψη - φεύγουν! «Ηρθανε σ' εμάς, είπε, και κάποιες που είχαν συντρόφους εξαρτημένους - αφορμή ένα νομικό θέμα, πιθανό διαζύγιο, επιμέλεια παιδιών. Δήλωναν ότι οι άνδρες τούς πρότειναν "ουσίες", ότι δεν έπαιρναν ή κάποτε πήραν. Μητέρες εξαρτημένων παιδιών μάς ζήτησαν δικηγόρο για τα παιδιά. Οι πατέρες σε οικογένειες κόλασης χρέωναν εκείνες για το κακό κι εκείνες τους πατέρες. Το "Συμβουλευτικό" είναι μια προσπάθεια αλληλεγγύης από γυναίκες για τις γυναίκες. Κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά πολλά μένουν - είκοσι χρόνια μετά την αλλαγή του Οικογενειακού Δικαίου - που πρέπει ν' αλλάξουν στις νοοτροπίες - και χρειάζεται χρόνος και προσπάθειες από γυναίκες και άντρες για ν' αλλάξουν», κατέληξε.

Ασφαλώς, το γυναικείο κίνημα δεν μπορεί να λύσει τα ατομικά προβλήματα κάθε γυναίκας. Ομως, ψάχνει και βρίσκει τις αιτίες, τις καταγράφει, συνειδητοποιεί και ενημερώνει τις γυναίκες με ποιο τρόπο θα αγωνιστούν και ατομικά και συλλογικά, πώς θα ενεργοποιηθούν και δε θα δέχονται παθητικά τη «μοίρα» τους. Οπως λέχθηκε και σε πρόσφατη εκδήλωση της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, το γυναικείο κίνημα είναι αναντικατάστατο και θα εξακολουθήσει να είναι, γιατί μπορεί πιο αποτελεσματικά να βοηθήσει στη συνειδητοποίηση του γυναικείου πληθυσμού. Ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, που διαμορφώνει τις προσωπικές σχέσεις, ενάντια στην εικόνα της γυναίκας, που «περνάει» από τα περισσότερα «μέσα μαζικού επηρεασμού»: Οι κρατούντες θέλουν να κρατάνε τις γυναίκες «κοιμισμένες», να τις υποβιβάζουν σε πολίτες β` κατηγορίας, τις θέλουν απολιτικές και συντηρητικές, ώστε να περνάνε πιο εύκολα τις ιδεολογίες τους. Και κάτι ακόμα: Να τις χρησιμοποιούν σαν ευέλικτο και φτηνό εργατικό δυναμικό, όποτε και όπως θελήσουν... Ομως οι γυναίκες, για να ζήσουν σαν άνθρωποι, πρέπει να αγωνιστούν για να βγουν από το περιθώριο της κοινωνικής ζωής, όπου τις στριμώχνουν με όλους τους τρόπους - ακόμα και με τα «ηρεμιστικά», ακόμα και με την τηλεόραση, το «ναρκωτικό με την πρίζα»!

Χρειάζεται να αντιδράσουν στη μοιρολατρία, γιατί έχουν κι αυτές ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους, στα παιδιά τους και στο κοινωνικό σύνολο... Ευθύνη απέναντι στο μέλλον! Γι' αυτό είναι αναγκαίο να βγουν από τα στενά όρια του σπιτιού τους, όπου έχουν την αυταπάτη ότι είναι ...«προστατευμένες».