«Η παγκοσμιοποίηση είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα, που υπόκειται στο γεγονός ότι όλοι είμαστε επιβάτες στο ίδιο πλοίο, που είναι ο πλανήτης στον οποίο ζούμε. Ωστόσο, οι επιβάτες σε αυτό το πλοίο ταξιδεύουν κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες. Οι οικτρές μειοψηφίες ταξιδεύουν σε πολυτελείς καμπίνες, που είναι επιπλωμένες με το Διαδίκτυο, κινητά τηλέφωνα και, φυσικά, πρόσβαση στα παγκόσμια τηλεπικοινωνιακά δίκτυα, τη στιγμή που απολαμβάνουν πλήρη θρεπτική διατροφή, καθαρό πόσιμο νερό και, παράλληλα, έχουν πρόσβαση στην πιο εξειδικευμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Από την άλλη πλευρά, η συντριπτική και εξαθλιωμένη πλειοψηφία ταξιδεύει σε συνθήκες που ομοιάζει με το φρικαλέο σκλαβοπάζαρο από την Αφρική προς την Αμερική του αποικιακού παρελθόντος μας, όπου το 85% των επιβατών στοιβάζεται σε άθλιες συνθήκες, συνθήκες πείνας, ασθενειών και χωρίς καμία βοήθεια».

Με τα λόγια αυτά, ο ηγέτης της φιλοξενούσας χώρας της Συνόδου της Ομάδας των «77» της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, άνοιξε τις εργασίες της συνόδου, προσπαθώντας, από το πρώτο κιόλας λεπτό, να δώσει τις διαστάσεις της θηριώδους πραγματικότητας, που έχει διαμορφωθεί στον πλανήτη, εξαιτίας της νέας οικονομικής τάξης, της παγκοσμιοποίησης, που είναι απλά η προσωποποίηση της φρίκης. Μια φρίκη, που προέρχεται από τη «νεοφιλελεύθερη πολιτική», που έχει επιβληθεί παγκοσμίως, διαμέσου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και έχει, κυριολεκτικά, συνθλίψει οικονομίες και κοινωνίες σε όλον τον πλανήτη και το χάσμα μεταξύ του πλούσιου βορρά και του πεινασμένου νότου είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Οσο για τη ρητορική ότι η οικονομία συνεχώς αναπτύσσεται και, επομένως, η παγκοσμιοποίηση αποτελεί τη μόνη «πολιτικά εφικτή λύση», ο Φιντέλ Κάστρο τόνισε ότι απλά πρόκειται για φενάκη, καθώς τα στοιχεία είναι συντριπτικά και καταδεικνύουν την οικονομική αποτυχία, αφού η «παγκόσμια οικονομία υπό πραγματικούς όρους δεν αναπτύχθηκε» απλά «υπό τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, η παγκόσμια οικονομία ούτε το κατά ήμισυ αναπτύχθηκε από το 1975 έως το 1988, σε σύγκριση με την ανάπτυξη που επιτεύχθηκε μεταξύ του 1945 έως το 1975, όταν επιβλήθηκε το κεϋνσιανό μοντέλο της πολιτικής εξομάλυνσης των αγορών, σε συνδυασμό με την ενεργό συμμετοχή του κράτους στην οικονομία». Ουσιαστικά, τα μόνα στοιχεία, που πραγματικά γνώρισαν ραγδαία αύξηση, είναι η κερδοσκοπία, τα χρέη, η υπερεκμετάλλευση, η ανισότητα, η φτώχεια και η πείνα.

Σ' αυτήν την πραγματικότητα, σε αυτό το «οικονομικό απαρτχάιντ», η πλειοψηφία του πλανήτη και, κυρίως, ο Τρίτος Κόσμος ακινητοποιεί τεράστιες οικονομικά πλουτοπαραγωγικές πηγές και μπαίνει στον κυκλώνα του χρέους - σχεδόν διπλάσιο της δεκαετίας του '70 και πάνω από 2,5 τρισ. δολάρια - και των «δομικών αλλαγών», την πολιτική που επιτάσσει το ΔΝΤ, αυτός ο «εμβληματικός οργανισμός», όπου οι ΗΠΑ έχουν το δικαίωμα του βέτο στις αποφάσεις του. «Το οικονομικό σύστημα το οποίο συνεχίζει βιαίως να ακινητοποιεί τόσο τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές, πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι είναι αναγκαίο για να αντιμετωπίσει την αβεβαιότητα, η οποία προέρχεται ακριβώς από το ίδιο το σύστημα και όπου οι φτωχές χώρες χρηματοδοτούν τις πλούσιες, πρέπει να εξαλειφθεί». Ο Κάστρο θα κάνει έκκληση για τη συσπείρωση όλων των κρατών, που θα ζητούν την κατάργηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, καθώς η πολιτική που επιτάσσει ούτε τη σταθερότητα της παγκόσμιας οικονομίας εξασφαλίζει, ούτε εμποδίζει την οικονομική κρίση των αναπτυσσόμενων κρατών, που τις σπρώχνει ακόμη περισσότερο στο θανατηφόρο εναγκαλισμό των πιστωτών τους και, τελικά, το μόνο που κατορθώνει να επιτύχει είναι να γίνεται ο αρωγός για τη διάδοση της φτώχειας και της πείνας στον κόσμο. Εξάλλου, για το χρέος των αναπτυσσόμενων χωρών, ο Φιντέλ Κάστρο τόνισε ότι πρόκειται για πολιτικό και όχι οικονομικό θέμα, το οποίο απαιτεί και πολιτικές λύσεις και όχι μόνο...

Χρειάζεται μια συνολική αλλαγή της οικονομικής πορείας της υφηλίου, η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται εγκλωβισμένη «στις νεοφιλελεύθερες επιλογές, που διατείνουν ότι η απελευθέρωση του εμπορίου είναι η καλύτερη και μοναδική φόρμουλα για αποτελεσματικότητα και ανάπτυξη και όπου, σύμφωνα με αυτή, τα κράτη θα πρέπει να απαλλαχτούν από τα εργαλεία προστατευτισμού των οικονομιών για να έρθουν οι ευκαιρίες». Τι μέχρι στιγμής έχει προσφέρει αυτή η εφικτή και μοναδική λύση; Η συμμετοχή των αναπτυσσόμενων κρατών στο παγκόσμιο εμπόριο ήταν δραματικά μειωμένη το 1998, σε σχέση με τη συμμετοχή τους στο παγκόσμιο εμπόριο το 1953! Είναι χαρακτηριστικό ότι για το 1998 η Βραζιλία, μία χώρα με έκταση 3,2 εκατομμυρίων τετραγωνικών μιλίων και πληθυσμό 168 εκατομμυρίων ανθρώπων, είχε συμμετοχή στο παγκόσμιο εμπόριο σε εξαγωγές ύψους 51,1 δισ. δολάρια, τη στιγμή που την ίδια χρονιά η Ολλανδία, μία χώρα με έκταση 12.978 τετραγωνικών μιλίων και 15,7 εκατομμύρια πληθυσμό, είχε εξαγωγές 198,7 δισ. δολαρίων!

Η παγκοσμιοποίηση και η πλήρης απελευθέρωση του εμπορίου απλά θα οδηγήσει τις φτωχότερες χώρες να γίνουν βορά στις πλούσιες, αφού μέχρι στιγμής ουδείς κάτοικος των φτωχών χωρών κυρίως του Τρίτου Κόσμου δεν έχει δει κανένα από τα αγαθά που προσφέρουν η νέα τεχνολογία, οι επιστήμες, η ιατρική. Η «οικονομική τάξη είναι αποτελεσματική μόνο για το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ υποβιβάζει και εξαθλιώνει το 80%. Οπου 1.6 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη είναι σε δεινότερη θέση από ό,τι τη δεκαετία του '80. Οπου 820 εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται, με τα 790 εκατομμύρια εξ αυτών να ζουν στον Τρίτο Κόσμο. Υπολογίζεται ότι 507 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στο νότο δε θα προλάβουν να γιορτάσουν τα 40ά γενέθλιά τους». Αυτό είναι το παρόν, που επιτάσσει η παγκοσμιοποίηση, όπου «2 στα 5 παιδιά που ζουν στον Τρίτο Κόσμο υποφέρουν από αναπτυξιακές δυσκολίες, 1 στα 3 είναι υποσιτισμένο, 30.000, που θα μπορούσαν να γίνουν καλά, πεθαίνουν καθημερινά, 2 εκατομμύρια παιδιά σπρώχνονται στην πορνεία για να επιβιώσουν, 130 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν καν πρόσβαση στη βασική εκπαίδευση, ενώ 250 εκατομμύρια πριν κλείσουν τα 15 είναι μέρος του ενεργού παραγωγικά πληθυσμού».

Για τους υπεύθυνους της φρίκης... για τις «εικόνες που βλέπουμε, μητέρων και παιδιών σε ολόκληρες περιοχές της Αφρικής, υπό τη μάστιγα της ξηρασίας και άλλων φυσικών καταστροφών, μας θυμίζει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη ναζιστική Γερμανία, μας φέρνουν και πάλι στο νου όλες τις εικόνες των στοιβαγμένων άψυχων κορμιών ή των ετοιμοθάνατων ανδρών, γυναικών και παιδιών», θα τονίσει ο Κάστρο και θα προτείνει ότι οι αίτιοι της λαίλαπας της περίφημης παγκοσμιοποίησης, με τις τρομακτικές αυτές επιπτώσεις, την εξαθλίωση και τον αργό θάνατο, που καταδικάζει τη συντριπτική πλειοψηφία της οικουμένης, «απαιτείται μία άλλη Νυρεμβέργη, για να δικαστεί η οικονομική τάξη, που μας έχει επιβληθεί και η οποία κάθε τριετία σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από την πείνα ή τις αρρώστιες που μπορούν και να προληφθούν, αλλά και να γιατρευτούν, από το σύνολο των νεκρών στα έξι χρόνια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου».

Πώς μπορεί να γίνει εφικτό και να οδηγηθούν οι ιθύνοντες στο εδώλιο του κατηγορουμένου; Μόνο με λαϊκή βούληση και απαίτηση. Πρωτίστως όμως, οι δυνάμεις θα πρέπει να ενωθούν, να ακολουθηθούν κοινές στρατηγικές και συντονισμένες ενέργειες, ούτως ώστε να διεκδικηθούν τα δικαιώματα: «Είτε είμαστε ενωμένοι και εγκαθιδρύουμε μια στενή συνεργασία είτε πεθαίνουμε».