Με ελαφρά πηδηματάκια, μέσα από τα εξάστηλά τους, η μία μετά την άλλη οι εφημερίδες των εργολάβων που χτες υμνούσαν το ΠΑΣΟΚ έχουν διανύσει ήδη ένα μεγάλο μέρος της στροφής προς τη νέα πραγματικότητα την οποία διαμόρφωσαν οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Οι ανακοινώσεις για την ανεργία και τα περί την εκπαίδευση ήταν μια καλή αφορμή για τίτλους από εκείνους που ενώ εμφανίζονται ουδέτεροι, στην πράξη στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική, θολώνουν το αντεργατικό της περιεχόμενο.

Και θα χρειαστεί αρκετή στήριξη αυτή η πολιτική το επόμενο διάστημα.

Καθώς ό,τι κι αν εξαγγέλλει για την ανεργία, αυτή θα αυξάνεται. Οπως στον ανήφορο θα συνεχίσουν να κινούνται και οι τιμές. Μόνο οι μισθοί θα μένουν καθηλωμένοι, ανίκανοι να υποστηρίξουν στοιχειωδώς, όχι την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, αλλά έστω τα χρέη των εργατών στα αφεντικά τους.

Τι παράδοξο κι αυτό: Η εργατική δύναμη να είναι αυτή που παράγει όλο τον πλούτο, αλλά οι κάτοχοί της, αντί να εισπράττουν τα στοιχειώδη έστω για την αναπαραγωγή της, να βρίσκονται χρεωμένοι ως το λαιμό.

Η κρίση δεν αφορά μόνο στη Γερμανία του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ, όσο κι αν δείχνουν να επιχαίρουν γι' αυτό οι νεοφιλελεύθεροι. Είναι κρίση όλου του συστήματος, που ήδη προετοιμάζεται να την αντιμετωπίσει με τον κλασικό τρόπο: Τη βία, την καταστολή, τον πόλεμο.

Γιατί ετοιμάζονται να πάνε όλοι μαζί στο Αφγανιστάν, ώστε πάντα με ελαφρά πηδηματάκια να βρεθούνε μαζί και στο Ιράκ; Η βαρβαρότητα είναι η μόνη διέξοδος που έχουν.

Μέρος αυτού του πολέμου και τα σύγχρονα πογκρόμ. Σήμερα σκιτσογράφοι και δημοσιογράφοι, αύριο οι επόμενοι. Ηδη μιλούν ανοιχτά για ανθρώπινα σκουπίδια ορισμένοι.

Ισχύει πάντα: «Το μέλλον δε θα 'ρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς».

Πριν μας πάρουν μέτρα αυτοί.