«Δεν υπάρχει ισότητα στις διακοπές. Οι διακοπές τα τελευταία χρόνια πλέον δεν είναι για όλους». Σ' αυτές τις δύο προτάσεις ενός εργάτη συνοψίζεται με τον καλύτερο τρόπο η εικόνα για τη δυνατότητα της εργατικής τάξης της χώρας για διακοπές ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Τα περιβόητα «μπάνια του λαού» λέγονται, αλλά πλέον δε γίνονται, αφού για μια εργατική οικογένεια είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να πάει ακόμα και μια εβδομάδα διακοπές. Οι εξευτελιστικοί μισθοί, που έχουν φροντίσει για αυτούς οι πολιτικές της ανταγωνιστικότητας και της ΟΝΕ, η ανεργία και την ίδια ώρα η ασυδοσία στην αγορά με τις ανατιμήσεις και τις αυξήσεις σε βασικά είδη έχουν αναγκάσει τους εργαζόμενους να περνάνε, στην καλύτερη περίπτωση, το μήνα των διακοπών στα χωριά τους. Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις δε δίνουν «δεκάρα τσακιστή» στην Εργατική Εστία για τα προγράμματα και κρατάνε σε χαμηλό επίπεδο το ποσοστό της συνεισφοράς των εργοδοτών. Οι ουρές όμως των εργαζομένων έξω από τα γραφεία της Εργατικής Εστίας για προγράμματα κοινωνικού τουρισμού τα τελευταία χρόνια καταδεικνύουν τη μεγάλη αδυναμία των εργαζομένων να κάνουν διακοπές με δικά τους έξοδα έστω και για μια εβδομάδα. Γι' αυτό και θέτουν επιτακτικά την ανάγκη η Εργατική Εστία να καλύψει περισσότερες ανάγκες και να αυξήσει τα προγράμματα. Γιατί για τους εργαζόμενους οι διακοπές είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες. Δεν είναι μόνο η σωματική ξεκούραση από την κοπιαστική χρονιά που πέρασε. Είναι ανάγκη για ψυχική χαλάρωση, για να επικοινωνήσει και να λειτουργήσει αυτόν τον ένα μήνα η οικογένεια. Θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν διακοπές χωρίς άγχος για το πόσο κοστίζει ακόμα και ένας καφές και πολύ περισσότερο πώς θα τα βγάλουν πέρα οικονομικά μετά τις διακοπές με τους λογαριασμούς, τα φροντιστήρια των παιδιών, τα ενοίκια κ.ά.