Παρουσιάζοντας ένα σύνολο με ισχυρή άμυνα και παρά τις διάφορες απόψεις που ακούστηκαν για παλαιού τύπου ποδόσφαιρο, η Ελλάδα με γερμανική συνταγή κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης. Με ένα παιχνίδι και μια λογική που θύμισε λίγο την πορεία της Γερμανίας στο Μουντιάλ του 2002, όταν κατάφερε με όπλο την άμυνα και στηριζόμενη κυρίως στην ταχύτητα στις αντεπιθέσεις το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατάφερε να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες κόντρα σε ομάδες που θεωρούνταν φαβορί. Παράλληλα, η πολύ καλή ψυχολογία και το σθένος που έδειξαν οι διεθνείς μας σε όλα τα παιχνίδια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο κάτι που φαινόταν και στην ψυχραιμία, με την οποία αντιμετώπιζαν τα ανασταλτικά τους καθήκοντα. Η πολύ σπουδαία νίκη στην πρεμιέρα κόντρα στην Πορτογαλία με 2-1, αλλά και η απόδοση της εθνική μας σε αυτό το παιχνίδι άλλαξε εντελώς το κλίμα στην ομάδα, αφού η πρόκριση στον επόμενο γύρο φαινόταν πιο εφικτή. Καθοριστικό σημείο στη συνέχεια αποτέλεσε ο αγώνας κόντρα στην Ισπανία, αφού όχι μόνο άνοιξε την πόρτα για την οκτάδα, αλλά έδειξε ότι η ομάδα διαθέτει και χαρακτήρα, αφού αν και είχε μείνει πίσω στο σκορ νωρίς εντούτοις πήρε το πολύτιμο 1-1 που της έδινε άλλον αέρα για τη συνέχεια. Η αλλαγή των στόχων, το δέλεαρ της πρόκρισης δημιούργησε όμως άγχος στο καθοριστικό παιχνίδι με τη Ρωσία κάτι που φάνηκε και στα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού, όπου χωρίς να το καταλάβουμε χάναμε με 2-0. Το γκολ του Βρύζα μετρίασε την ήττα και έδωσε το δικαίωμα στην εθνική μας να σφραγίσει την πρόκριση στον επόμενο γύρο. Κόντρα στη Γαλλία οι διεθνείς μας από την αρχή τόνιζαν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Αλλωστε, ήδη είχαν πετύχει πολλά. Με τη σφιχτή άμυνα κατάφεραν να κλείσουν τα ατού των Γάλλων που αντιμετώπισαν δυσκολίες στο να κάνουν το παιχνίδι τους, ενώ την κατάλληλη στιγμή ο Χαριστέας σημείωσε και το πολύτιμο γκολ. Οι επιθετικές εξάρσεις των Γάλλων από κείνο το σημείο στηρίχτηκαν κυρίως στις ατομικές προσπάθειες (Ζιντάν, Τρεζεγκέ, Ανρί) παρά σε κάποιο σύστημα και φυσικά δεν τρόμαξαν τους Ελληνες αμυντικούς. Η πρόκριση στα ημιτελικά κόντρα στην Τσεχία έφερνε την Ελλάδα σε μειονεκτική θέση όσον αφορά στα προγνωστικά, αλλά σε υψηλή θέση στην ψυχολογία αφού ήδη έχει κάνει το ανέλπιστο. Οι Τσέχοι που θεωρήθηκαν από τις καλύτερες ομάδες του τουρνουά και όχι άδικα έδειξαν το ταλέντο τους από την αρχή του αγώνα, αλλά όχι όμως και τα ψυχικά τους αποθέματα. Οταν δεν καρποφόρησε η υπεροχή τους κατά τη διάρκεια της κανονικής διάρκειας του παιχνιδιού στην παράταση έδειξαν να παρασύρονται από το ρυθμό των Ελλήνων και τελικά με το γκολ του Δέλλα στο τελευταίο λεπτό είδαν το όνειρο να χάνεται γι' αυτούς. Στον τελικό η Ελλάδα βρισκόταν μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση. Ο στόχος είχε επιτευχθεί και με το παραπάνω, αλλά το δέλεαρ της κατάκτησης του Κυπέλλου σίγουρα δεν μπορούσε να περάσει απαρητήρητο. Χωρίς άγχος οι διεθνείς μας εφάρμοσαν την ίδια αγωνιστική τακτική όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια. Αντεξαν τον ενθουσιασμό και την πίεση των «οικοδεσποτών», ενώ στις αρχές της επανάληψης πάγωσαν το Ντα Λουζ, όταν ο Χαριστέας σημείωσε το μοναδικό γκολ. Αυτό ήταν... Η πορεία προς την κορυφή είχε ολοκληρωθεί.