Ο αγώνας των αφανών ... εργαζομένων
Πέμπτη 29 Ιούλη 2004

Ο Διονύσης Γρηγοράτος σκηνοθετεί την ταινία - ντοκιμαντέρ «Ο αγώνας των αφανών»
Μια αξιόλογη ταινία - ντοκιμαντέρ του Διονύση Γρηγοράτου «Ο αγώνας των αφανών», που προβάλλεται στο πλαίσιο της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, θα μεταδοθεί την Κυριακή 1 Αυγούστου στις 17.00 απ' την ΕΤ-1. Η ταινία - ντοκιμαντέρ είναι μια παραγωγή της ΓΣΕΕ, στο πλαίσιο της 28ης Ολυμπιάδας της Αθήνας και είναι αφιερωμένη στους χιλιάδες ανώνυμους και αφανείς εργαζομένους των Ολυμπιακών Αγώνων.

Αυτοί, λοιπόν, οι εργαζόμενοι με τη δουλιά τους, τις γνώσεις τους, τη φαντασία αλλά και το μεράκι τους, ολοκλήρωσαν ένα τεράστιο, σύγχρονο και πολύπλοκο έργο κατασκευών, εξοπλισμού και μέσων, για την άρτια πραγματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων. Και γι' αυτό το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στη συμμετοχή των εργαζομένων στα Ολυμπιακά έργα, τα οποία τους αναδεικνύουν συναθλητές και μάλιστα πρώτους στη «σκυταλοδρομία» της προετοιμασίας, ανεξάρτητα αν παραμένουν αφανείς πρωταγωνιστές.

Επίσης, μέσα από το ντοκιμαντέρ καταγράφεται όλη η ιστορική διαδρομή του θεσμού. Από την προετοιμασία και διεξαγωγή των Αγώνων στην Αρχαία Ελλάδα μέχρι τις προσπάθειες αναβίωσης στη νεότερη εποχή και, φυσικά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται ο «Εργασιακός Αθλητισμός», ο οποίος κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου είχε γίνει θεσμός με τη διοργάνωση «Εργατικών Ολυμπιάδων», γεγονός που έχει αποσιωπηθεί και παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε ταινία, με ανέκδοτο αρχειακό υλικό. Τέτοιες «εργατικές Ολυμπιάδες» πραγματοποιήθηκαν στη Φραγκφούρτη το 1925, στη Βιέννη το 1931 και στην Αμβέρσα το 1937. Η τελευταία, μάλιστα, ήταν απάντηση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που διεξήχθησαν στη ναζιστική Γερμανία το 1936.

Το ντοκιμαντέρ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο 32ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, γυρίστηκε με δαπάνες της και είναι αφιερωμένο στους χιλιάδες ανώνυμους και «αφανείς» εργαζόμενους των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε όλους εκείνους που, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, και πολλοί την ίδια τους τη ζωή, εργαζόμενοι όχι πάντα κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, ώστε να μπορεί η πατρίδα μας όχι μόνο να αισθάνεται, αλλά και να είναι περήφανη.