Η είδηση χωρίς τις απαιτούμενες πληροφορίες και τη συσσωρευμένη κοινή πείρα, θα μπορούσε και να θεωρηθεί ευχάριστη. Ομως προσοχή. Γιατί στην Αθήνα του 2004, ως και τα πουλιά τρελάθηκαν απ' όσα τραβηγμένα, παράλογα κι επικίνδυνα τρέχουν στην εμπόλεμη Oλυμπιακή ζώνη.
Είναι γνωστό σε ειδήμονες και μη ότι πάνω στην Ακρόπολη, στον ιερό βράχο του αρχαίου Παρθενώνα, δεν πετάνε χιλιάδες χρόνια τώρα καθόλου πουλιά. Είναι τέτοιο το γεωμαγνητικό πεδίο που τα αποθαρρύνει. Αυτή η φυσική συγκυρία είναι μια από τις αιτίες που άντεξαν τόσα χρόνια τα μάρμαρα ακουτσούλητα...
Κι όμως. Το τελευταίο δεκαήμερο πουλιά πετάνε και κάθονται εκεί που δεν αφόδευσαν τόσους αιώνες. Στον Παρθενώνα. Το μαγνητικό πεδίο της Αττικής γης έχει βιαστεί και παραβιαστεί μάλιστα από το Ζέπελιν κι όλα όσα δε βλέπουμε, δεν ξέρουμε και δεν πρόκειται να μάθουμε, απλωμένα δίχτυα δήθεν ασφάλειας. Αν τα πουλιά τρελάθηκαν σύντροφοι, τι, πώς και πόσα δεχόμαστε οι άνθρωποι, ιθαγενείς και επισκέπτες τις εξωφρενικά «λαμπρές» τούτες μέρες; Κανείς μας δε θα πληροφορηθεί το τίμημα παρά μόνον την ώρα της καταβολής του. Ξέρω. Η είδηση μοιάζει εξωπραγματική και σχεδόν συνωμοσιολογική. Ομως και τους ειδικούς απασχολεί κι ας μη μιλάνε μέρες που είναι και υπηρεσίες με καθόλου φυσιολατρικό αντικείμενο εργασίας. Βεβαίως και δε θα εκπλαγεί ένας αθώος περιπατητής του Βράχου άμα δει πουλιά πάνω απ' το κεφάλι του να κουτσουλάνε το αέτωμα και να ξαποσταίνουν στο Ερεχθείο. Κι όμως αυτό συμβαίνει μόνον τώρα που ο αόρατος νεοναζιστής Μοροζίνι αμόλησε στον αττικό ουρανό τα φριχτά του ηλεκτρομαγνητικά κύματα έξοχα συμβολιζόμενα από το χιτλερικό «καμάρι» Ζέπελιν.
Οι άνθρωποι που μου μίλησαν γι' αυτό το φαινόμενο είναι από κείνους που ίσως ξέρουν μερικά από τα επίθετα που συνόδευαν και συνοδεύουν ως σήμερα την Αθηνά Παλλάδα, ένοικο του Παρθενώνα μιας ιστορίας αδίδαχτης σκόπιμα στα σχολεία μας με τα απελευθερωμένα δίδακτρα και τη δέσμια συμφερόντων μόρφωση: Λαοσώος. Γλαυκώπις. Ατρυπώνη. Πρόμαχος. Νικηφόρος. Σθενιάς. Αγοραία. Χαλινίτης. Τροφός. Σταθμεία.
Οσα απ' τα επίθετα φαίνονται τι σημαίνουν τ' αφήνω έτσι. Είναι εύκολα ακόμη και για την κυρία Γιάννα και τα... «πουλέν» της, που θά 'λεγαν κι οι φίλοι μας οι Γάλλοι για τα κλωσόπουλα της αθάνατης αυλής της. Ομως είναι και μερικά που βαραίνουν αυτές τις μέρες των αλαλαζόντων κυμβάλων σ' όσους ώμους και λογικά αντέχουν να μετράνε την πραγματικότητα κάτω απ' την κρούστα της γκλαμουριάς.
Λαοσώος: η καλούσα τις μάζες μπροστά στον αγώνα και τις μάχες. Σθενιάς, η δυνατή. Χαλινίτης Αθηνά είναι αυτή που βαστάει τα χαλινάρια. Ατρυπώνη είναι η θεά η ακούραστη στις μάχες. Και τέλος Σταθμεία Αθηνά είναι η θεά που κρατά την ισορροπία. Δηλαδή αυτή που έχασε τη μάχη με τη γιγάντια πολεμική μηχανή τη στημένη για τους... αγώνες της ειρήνης και της εκεχειρίας. Αχ Αθηνά! Ως και τα πουλιά τρελάθηκαν 2.500 χρόνια μετά.
Τα σκεφτόμουν όλα τούτα πικρά. Χάθηκα κάπου στη λεωφόρο Μαραθώνος. Σταματάω και ρωτάω έναν κάθιδρο ολομόναχο αστυνομικό με στολή, γύρω στα 40, χλωμό και φανερά κουρασμένο. «Πώς στρίβω για την Αττική οδό από δω;». Με κοίταξε κι απάντησε με εξουθενωτική ειλικρίνεια: «Δεν ξέρω κυρία μου. Μας έφεραν πριν από πέντε μέρες απ' τη Βέροια. Μ' έβαλαν εδώ. Ούτε εγώ ξέρω πού βρίσκομαι...». Πνίγομαι από ασφάλεια και κουτσουλάω τη φιέστα.
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ