Η ανάγκη μεταστέγασης του Θεατρικού Μουσείου ήταν μεγάλη, καθώς φιλοξενείται χρόνια τώρα σε ακατάλληλο χώρο, στα υπόγεια του Πνευματικού Κέντρου, που εγκυμονούν πολλούς κινδύνους σε βάρος ενός αρχειακού πλούτου. Πολλά από τα εκθέματα είναι απλώς στοιβαγμένα, σημαντικό κομμάτι από το αρχειακό υλικό έχει καταστραφεί από παλαιότερες πλημμύρες και έτσι μεγάλο μέρος φυλάσσεται πλέον σε διαμερίσματα, χωρίς δυνατότητα πρόσβασης του επισκέπτη ή του σπουδαστή.

Το Φλεβάρη του 2003, εγκαινιάστηκε, παρουσία των προέδρων της Δημοκρατίας, Κ. Στεφανόπουλου και της Βουλής, Απ. Κακλαμάνη, η νέα στέγη της Θεατρικής Βιβλιοθήκης του Κέντρου Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικού Μουσείου, στο 400 τετραγωνικών μέτρων κτίριο της οδού Καραμανλάκη 7 (Πατήσια).

Δεν ήταν, βέβαια, η επιθυμητή λύση, καθώς το Θεατρικό Μουσείο εξακολουθεί να βρίσκεται στο υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, ενώ θα έπρεπε να συστεγάζονται. Οι υπεύθυνοι του Μουσείου, όμως, για να μη στοιβαχτούν τα πολύτιμα βιβλία και χειρόγραφα σε κάποια αποθήκη και για να αποφύγουν το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», δέχτηκαν αυτή τη μεταστέγαση της θεατρικής βιβλιοθήκης, η οποία περιλαμβάνει σπάνιες εκδόσεις και χειρόγραφα, 34.000 περίπου τόμους για το θέατρο, που χρονολογούνται από το 1736, εκατοντάδες χειρόγραφα από το 1860, δημοσιεύματα για το θέατρο, αφίσες κλπ.

Ευχή όλων ήταν πριν και όχι μετά την «Πολιτιστική Ολυμπιάδα» -γιατί μετά δεν πρόκειται να γίνει - να βρεθεί ένας χώρος που θα ξαναενώσει το Θεατρικό Μουσείο με τη Θεατρική Βιβλιοθήκη του, ώστε το Κέντρο να λειτουργεί όπως του πρέπει και του αξίζει.

«Είδαν και απόειδαν», μάλιστα, οι υπεύθυνοι του Θεατρικού Μουσείου, και το Μάη του 2003 σκέφτηκαν αφού κάθε τι που γίνεται στη χώρα μας γίνεται προς εξυπηρέτηση της Ολυμπιάδας, ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία να εισακουστεί το αίτημά τους. «Το γεγονός ότι η χώρα μας επιδιώκει να δοθούν πολιτιστικές διαστάσεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μας δίνει έναν πρόσθετο λόγο για να ενεργήσουμε πιο αποτελεσματικά, και με τη δική της αρωγή, για την επιτυχία του σκοπού, έτσι ώστε να αποδειχθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο η χώρα της Ολυμπιακής Ιδέας, αλλά και η πατρίδα του θεάτρου, που μέσα από αυτό προβλήθηκαν όλες οι μεγάλες έννοιες της ανθρωπότητας».

Ούτε αυτό «έπιασε». «Φωνή βοώντος εν την ερήμω». Και η αγανάκτηση για όσα δεν έγιναν γίνεται μελαγχολία διαβάζοντας στο ενημερωτικό Δελτίο της Εταιρείας Θεατρικών συγγραφέων: «Μαζευτήκαμε πάλι, για την ετήσια γενική συνέλευση του θεατρικού Μουσείου και ξαναμαύρισε η καρδιά μας και δικαίως μελαγχολήσαμε, με εκείνη την άθλια υπόγα που το φιλοξενεί, σαν φτωχό συγγενή... Μείναμε στις υποσχέσεις (σ.σ. από το 1986) και το Μουσείο έμεινε στο χάλι του, τις υγρασίες και τη μιζέρια του...».