Δε φαίνεται να βαίνει προς αποκλιμάκωση η κρίση στην ιερή σιιτική πόλη Νατζάφ. Μετά από δύο βδομάδες σκληρότατων μαχών, η απόπειρα της δοτής κυβέρνησης Αλάουι να καρπωθεί την επίτευξη μιας συμφωνίας εκεχειρίας που, αναμφιβόλως, θα κατάφερνε να ενισχύσει την εξαιρετικά λαβωμένη αξιοπιστία της, έπεσε στο κενό.

Ενώ οι μάχες μαίνονταν χωρίς σταματημό και οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις σφυροκοπούσαν αδιάκοπα την παλιά πόλη και τους ιερούς σιιτικούς τόπους της Νατζάφ, ο Αλάουι, υπό την ασφυκτική πίεση σιιτών εκπροσώπων, συναίνεσε στην αποστολή μιας αντιπροσωπείας στον Μουκτάντα Σαντρ. Ο νεαρός σιίτης ηγέτης αποδέχτηκε τις προτάσεις που κόμισε η 8μελής αντιπροσωπεία που συστάθηκε στο πλαίσιο της Εθνικής Ιρακινής Συνόδου, που πραγματοποιήθηκε στη Βαγδάτη, με στόχο να εκλέξει τη «μεταβατική» βουλή της χώρας.

Συγκεκριμένα, ο Μουκτάντα Σαντρ δέχτηκε να εγκαταλείψουν οι μαχητές του το μαυσωλείο του Ιμάμη Αλί, να καταθέσουν τα όπλα, και να μετατρέψει σε πολιτική οργάνωση την πολιτοφυλακή του «στρατού του Μεχντί». Ζήτησε, όμως, το αυτονόητο: Εγγυήσεις για την ασφάλεια των μαχητών του και πολιτική δέσμευση για την εφαρμογή της συμφωνίας, η οποία προϋπέθετε και την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Νατζάφ.

Το, απολύτως λογικό, αίτημα του Σαντρ δεν έγινε ποτέ δεκτό. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο αποκαλύφθηκαν, με τον πλέον εμφανή τρόπο, τα πραγματικά σχέδια τόσο των κατοχικών δυνάμεων όσο και της δοτής κυβέρνησης, η οποία φάνηκε, περισσότερο από ποτέ, ως μαριονέτα της κατοχής. Κανένας δε θέλησε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη της ικανοποίησης των εγγυήσεων που ζήτησε ο Σαντρ, καθιστώντας σαφές ότι δεν υπήρχε πραγματική πρόθεση ειρηνικής επίλυσης της κρίσης. Αντίθετα, στόχος, εξαρχής, ήταν η εξολόθρευση των μαχητών του Σαντρ και του ιδίου, όπως και οποιουδήποτε άλλου σηκώνει το ανάστημά του απέναντι στην κατοχή.

Η κατοχική διοίκηση είχε προκαλέσει, άνευ αφορμής, την πρώτη κλιμάκωση της βίας με τους σιίτες μαχητές του Σαντρ, στα τέλη της περασμένης άνοιξης, απαγορεύοντας την έκδοση της εφημερίδας του και συλλαμβάνοντας σειρά συνεργατών του. Τώρα, πριν από δύο βδομάδες, χωρίς πάλι να υπάρχει προφανής λόγος, οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις περικύκλωσαν το σπίτι του στη Νατζάφ.

Οπως και στην περίπτωση της Φαλούτζα, έτσι και στη Νατζάφ, είναι ξεκάθαρο, πλέον, ότι οι κατοχικές δυνάμεις, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά και μόνο ως άλλοθι τη συμμετοχή ελάχιστων δυνάμεων της ιρακινής αστυνομίας, προσπαθούν να καταπνίξουν τις όποιες εστίες αμφισβήτησης της εξουσίας της κυβέρνησης - μαριονέτας που έχουν στήσει. Υπέσκαψαν χωρίς προσχήματα όλες τις «διαμεσολαβήσεις» για ειρηνική αποκλιμάκωση και για συμμετοχή του Σαντρ στην πολιτική διαδικασία, καθώς μια τέτοια προοπτική θα δημιουργούσε, αμέσως, ένα αντίπαλο δέος στη δοτή κυβέρνηση Αλάουι.

Υπό αυτές τις εξελίξεις, οι όποιες ελπίδες μπορεί να έτρεφε ο Αλάουι και οι συνεργάτες του να αποκτήσουν, έστω και τυπικά κάποια στιγμή, τον «έλεγχο» της χώρας φαίνεται να απομακρύνονται για τα καλά. Το λουτρό αίματος που έλαβε και λαμβάνει χώρα στη Νατζάφ, στον υπόλοιπο σιιτικό νότο αλλά και στα λεγόμενα προπύργια της σουνιτικής αντίστασης βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στην ιρακινή κοινή γνώμη και στη δήθεν «μεταβατική κυβέρνηση» και τους κατακτητές. Η κατάσταση στο Ιράκ, δύο μήνες σχεδόν μετά την πολύκροτη «μεταβίβαση της εξουσίας», γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για τις κατοχικές δυνάμεις και για τα σχέδιά τους.