«Θέλουμε αθλητισμό υψηλών επιδόσεων, που να προκύπτει από ανορθόδοξες μεθόδους, μεταγραφές και ελληνοποιήσεις; 'Η πρωταθλητισμό που να προκύπτει σαν αποτέλεσμα συστηματικής άθλησης χιλιάδων παιδιών;

Θα σηκώσουμε φωνή, να απαιτήσουμε από την πολιτεία πλήρη αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, εκδημοκρατισμό και διάθεση συγκεκριμένου ποσού από τον κρατικό προϋπολογισμό, που να καλύπτει τις ανάγκες, ώστε να κοπούν οι δεσμοί με τους "χορηγούς"; 'Η θα πειστούμε ότι αρκεί να ενταθούν οι έλεγχοι στους αθλητές και έτσι θα καταπολεμηθεί το κακό;

Θα μετατρέψουμε τους πρωταθλητές μας σε παίχτες big-brother και θα εξαντλήσουμε τις προσπάθειές μας στο να τους παρακολουθούμε σε 24ωρη βάση, για να έχουμε καθαρούς αγώνες ή θα βάλουμε το μαχαίρι στο κόκαλο να δούμε και να πολεμήσουμε τα αίτια που τους βάζουν σε τέτοιες διαδικασίες;».

Πράγματι, τα κρίσιμα και καυτά αυτά ερωτήματα, που διατυπώνει η Λούλα Καρατζά, μέλος του ΔΣ του ΣΕΓΑΣ στη δήλωση - παρέμβασή της (δημοσιεύτηκε στο χτεσινό «Ρ»), αποκτούν εξαιρετική σημασία, μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες. Κι όχι μόνον αυτό. Στέκουν μπροστά στον κάθε εργαζόμενο, κάθε νέο και νέα και, ιδιαίτερα, σε όσους και όσες έχουν κάποια μεγαλύτερη ή μικρότερη σχέση με τον αθλητισμό. Και ζητούν επιτακτικά την απάντησή τους.