Μια φωνή που κουβαλούσε μέσα της κομμάτια από βροχερά κυριακάτικα απογεύματα, μια φωνή αποτσίγαρο του μετανάστη σε κάποιο σταθμό τρένων, μια φωνή πίκρας και αξιοπρέπειας του πρόσφυγα, μια φωνή που στάθηκε όρθια σε δύσκολους καιρούς, μια φωνή που άναβε τη σπίθα της ελπίδας, που σε καλούσε να χορέψεις το φόβο σου και το πάθος σου. Αυτή ήταν η φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου στην οποία η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, πραγματοποιεί την Κυριακή 6 με 8 το απόγευμα στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM», τη δεύτερη, αυτό το καλοκαίρι, ραδιοφωνική της αναφορά.

Τα κείμενα της εκπομπής βασίζονται στο βιβλίο της δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη» Σοφίας Αδαμίδου, με τίτλο «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες» - εκδόσεις «Νέα Σύνορα».

Η Σωτηρία Μπέλλου γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1921 στην Εύβοια. Τα παιδικά της και εφηβικά της χρόνια ήταν δύσκολα καθώς η Σωτηρία ήταν ανυπότακτος χαρακτήρας με το δικό της «δρόμο» και «νόμο». Ο χαρακτήρας της δε σήκωνε καταπίεση και κακομεταχείριση, ενώ σε όλη της τη ζωή δεν ανεχόταν ότι υπήρχαν άνθρωποι που πεινούσαν και υπέφεραν. Εξαιτίας μιας «βαριάς κουβέντας» που της είπε ο πατέρας της, η Σωτηρία Μπέλλου έφυγε από τη Χαλκίδα και ήρθε στην Αθήνα λίγο πριν την Κατοχή. Στη διάρκεια της Κατοχής, συμμετείχε στο ΕΑΜ, έκανε ό,τι δουλιά έβρισκε και πού και πού με μια παλιά κιθάρα έπαιζε σε κανένα ταβερνάκι για ένα πιάτο φαγητό. Η Σωτηρία Μπέλλου πήρε μέρος και στις μάχες του Μεγάλου Δεκέμβρη της Αθήνας.

Η ιστορία της στο τραγούδι άρχισε από την ταβέρνα του Κρητικού στα Εξάρχεια όταν την άκουσε ο Κίμων Καπετανάκης που ήταν φίλος του Βασίλη Τσιτσάνη. Στα τέλη του 1947 κυκλοφόρησε ο πρώτος της δίσκος «Οταν πίνεις στην ταβέρνα».

Στις αρχές του 1948 μαζί με τον Βασίλη Τσιτσάνη εμφανίστηκε στου «Τζίμη του Χοντρού», ενώ το 1949 δούλεψε στην ταβέρνα του Καλαματιανού μαζί με τον Γιάννη Παπαϊωάννου. Ηταν εκεί που την άκουσε για πρώτη και τελευταία φορά ο πατέρας της.

Η «κλασική» περίοδος της Σωτηρίας Μπέλλου στο τραγούδι διήρκεσε ως το 1960, όταν ηχογράφησε και το τραγούδι «Σαν πεθάνω στο καράβι», ενώ είχαν προηγηθεί ιδιαίτερα δύσκολες για τη ζωή της περίοδοι, ιδιαίτερα στο διάστημα 1954-1956.

Από το 1960 και μετά στη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο που σφραγίστηκε από τη συνεργασία της με τον Βασίλη Τσιτσάνη στο «Χάραμα», αλλά και από ηχογραφήσεις τραγουδιών που έγιναν κλασικά, ακριβώς γιατί τα ερμήνευσε εκείνη.

Η τελευταία συναυλία της ήταν το 1994 στο «Παλλάς» με τον Ηλία Ανδριόπουλο. Από τότε η μοναξιά κατέκλυσε τη ζωή της και «κρατιόταν» από το μοναδικό της πάθος. Η ασθένεια χτύπησε αυτήν τη μοναδική φωνή και η τελευταία ζαριά στις 27 Αυγούστου 1997 δεν «έκατσε» καλή. Ηταν ντόρτια.

Η Σωτηρία έκλεισε το παράθυρο στον κόσμο. Και πόσα δε γράφτηκαν γι' αυτή τη φωνή, και ποιος δε συγκινήθηκε από αυτή τη φωνή και ποιος δε χόρεψε τουλάχιστον ένα τραγούδι που τραγούδησε αυτή η φωνή.

Ισως όμως η καλύτερη κριτική για τη φωνή της να έγινε από κάποιον άγνωστο προτού βγει στο τραγούδι η Σωτηρία Μπέλλου: «Είναι μια αλανιάρα, πολύ όμορφη, που πουλάει "Ριζοσπάστη" στην Ομόνοια και έχει και πολύ καλή φωνή. Φωνάρα η γυναίκα».