Δηλαδή, τι εννοούν όλοι αυτοί, από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς μέχρι τους διάφορους δημοσιολογούντες και λοιπούς «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης, που ισχυρίζονται και λένε σε όλους τους τόνους, ότι ο θρίαμβος των Αγώνων έχει δημιουργήσει «υψηλές προσδοκίες» και «ανέβασε ψηλά τον πήχη»; Ποιες είναι αυτές οι «υψηλές προσδοκίες» και ποιοι τις έχουν; Για ποιον πήχη μιλάνε; Μήπως θεωρούν πλέον δίκαια, ρεαλιστικά και λογικά τα αιτήματα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για κατώτερο μισθό 1.100 ευρώ και κατώτερη σύνταξη στο 80% αυτού του ποσού; 'Η, μήπως, άλλαξαν άρδην τις μέχρι τώρα αντιλήψεις τους και πιστεύουν, πλέον, ότι μια χώρα, που σημειώνει τέτοια επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που έχει τόσα και τέτοια στάδια και γυμναστήρια, κλπ., κλπ., δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τα θεμελιακά και στοιχειώδη δικαιώματα των παιδιών και των νέων ανθρώπων γενικότερα στη μόρφωση, στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ως αντικείμενα εμπορευματοποίησης, χυδαίας εκμετάλλευσης και άγριας κερδοσκοπίας;

Απλά είναι τα παραπάνω ερωτήματα, όπως και πολλά ακόμη παρόμοια. Και το ίδιο απλές είναι και οι απαντήσεις. «Οταν πανηγυρίζει η πλουτοκρατία ο λαός πρέπει να (ανασ)κουμπώνεται» έλεγε προχτές ο «Ριζοσπάστης»...