Οι λέξεις τους σπέρνουν εμφύλιο μεταξύ των εργατών. Αυτοί που δεν έχουν δουλιά ενάντια σ' αυτούς που έχουν. Ενάντια, δηλαδή, σ' αυτούς που αφού έλιωσαν 45 χρόνια στο μεροκάματο, προβάλλονται απ' τα αφεντικά ως βαρίδια, γιατί, λέει, είναι ακριβές οι αποζημιώσεις τους. Κι ας είναι ψίχουλα. Το ίδιο εμπόδιο θεωρείται ο κατώτερος μισθός, δηλαδή τα 560 ευρώ. Δεν επιτρέπει, λένε, την πρόσληψη ακόμα πιο χαμηλόμισθων.

Εκεί προβάλλει και το φρούτο του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», στη θέση της αξίωσης για δουλιά για όλους με πλήρη δικαιώματα και μισθό που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες τους.

Την ίδια ώρα, ο ανταγωνισμός των καπιταλιστών κάνει ταμείο με ανθρώπινα κορμιά. Και για κει υπάρχουν πυροσβέστες. Ερχεται ο φιλόσοφος να μιλήσει για την «καλή Αμερική» που τον μεγάλωσε. Την οποία δεν αναγνωρίζει στην «κακή σημερινή Αμερική». Η εκτίμηση για το ΝΑΤΟ δεν του ξεφεύγει.

Η συζήτηση στο επίπεδο των διανοουμένων του «ανθρώπινου καπιταλισμού» έχει ως δεδομένα: Μια καλή Αμερική κι ένα καλό ΝΑΤΟ, που πολεμάνε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και μια κακή Αμερική, που κάνει του κεφαλιού της. Να συμμαχήσουμε με την πρώτη είναι το αίτημά τους.

Οπως στο χώρο της οικονομίας οι «Μπαγκουάτι» ζητάνε να μεγαλώνει η πίτα για να υπάρχει ελπίδα να φάει κάτι κι ο σκύλος.

Και στα δύο μέτωπα, κοινός παρονομαστής, η αξίωση να μη διεκδικήσει η εργατική τάξη ποτέ αυτό που της ανήκει. Δηλαδή, τα πάντα. Και στις δύο περιπτώσεις, ο καπιταλισμός δε θεωρείται βδέλλα στο σώμα της ανθρωπότητας, αλλά προϋπόθεση για να υπάρχει ανθρωπότητα.

Μόνο που το αίμα, τους διαψεύδει.