ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ
«Τρομοκρατία» η αντίσταση κατά της κατοχής
Παρασκευή 17 Σεπτέμβρη 2004

Associated Press

Οι δολοφόνοι των μικρών παιδιών και των αμάχων φαντάζουν φαίνεται «ειρηνοποιοί» στα μάτια των εκπροσώπων του κεφαλαίου στην ΕΕ
ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ.-

Το καλύτερο δυνατό «δώρο» στις κατοχικές δυνάμεις στο Ιράκ και τις πολιτικές τους ηγεσίες ήρθε, χτες, να δώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η πλειοψηφία του, επιδεικνύοντας μια, άνευ καταγεγραμμένου προηγουμένου, σύμπνοια απόψεων, όχι μόνο νομιμοποίησε την κατοχή, αλλά και καταδίκασε κάθε προσπάθεια αντίστασης σε αυτήν.

Το συγκεκριμένο ψήφισμα δεν αποδέχεται απλώς ως δεδομένο το δικαίωμα της οποιασδήποτε ιμπεριαλιστικής δύναμης να επεμβαίνει εναντίον άλλων χωρών και λαών, να τους ματοκυλίζει και να τους κατέχει. Επιπλέον, καταδικάζει κάθε είδους αντίσταση στα σχέδια της «Νέας Τάξης» ως τρομοκρατία, υιοθετώντας πλήρως μια ρητορική και ένα λεξιλόγιο που θυμίζει πολύ το Λευκό Οίκο, αν δεν τον ξεπερνά.

Αφορμή για την κατάθεση του σχετικού ψηφίσματος στάθηκαν οι απαγωγές ξένων υπηκόων στο Ιράκ και συγκεκριμένα την παρατεταμένη ομηρία των 2 Γάλλων δημοσιογράφων, Κριστιάν Σεζνό και Ζορζ Μαλμπρουνό, καθώς και των 2 Ιταλίδων ακτιβιστριών, Σιμόνα Τορέτα και Σιμόνα Πάρι. Στην τελική μορφή του ψηφίσματος, υπό τον γενικό τίτλο «Η κατάσταση στο Ιράκ», οι βουλευτές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (Χριστιανοδημοκράτες), της Σοσιαλιστικής Ομάδας, της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και των Πρασίνων βρήκαν, προφανώς, ένα από τα ελάχιστα σημεία που συμφωνούν, προχωρώντας σε μια εκπληκτική πολιτική σύμπραξη. Αρνητική ήταν η ψήφος της Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς (GUE/NGL).

Κατά της αντίστασης, υπέρ της κατοχής


Associated Press

Το ψήφισμα για την «κατάσταση στο Ιράκ» εγκρίθηκε από 533 βουλευτές, ενώ 43 ψήφισαν κατά και 26 απείχαν. Οι 533, που το ενέκριναν, συμφωνούν με την εκτίμηση ότι «η κατάσταση και η ασφάλεια στο Ιράκ παραμένουν ασταθείς», προκαλώντας το θάνατο αθώων. Γι' αυτό και «καταδικάζουν τις απαγωγές άνευ διακρίσεων κατά αμάχων, θρησκευτικών μειονοτήτων, αστυνομικών δυνάμεων και στρατιωτικών της πολυεθνικής δύναμης». Τοποθετούν, έτσι, στην ίδια μοίρα θύτες και θύματα: τους αμάχους Ιρακινούς και ξένους πολίτες (π.χ. δημοσιογράφους) με τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Επίσης, καταδικάζουν κάθε εκδήλωση αντίστασης, που λίγο παρακάτω θα χαρακτηρίσουν ως «τρομοκρατία».

Καλούν, λοιπόν, «να τεθεί τέρμα σε αυτές τις προσπάθειες που αποσκοπούν να υπονομεύσουν με τη βία τη βούληση της νόμιμης ιρακινής κυβέρνησης και της διεθνούς κοινότητας για πρόοδο των δημοκρατικών διαδικασιών». Θεωρούν, δηλαδή, δεδομένη τη νομιμότητα μιας κυβέρνησης που διορίστηκε, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, από την κατοχική διοίκηση και αποτελείται από ανθρώπους που είναι, πλέον, σαφές ότι δεν έχουν κανένα λαϊκό έρεισμα, ενώ, αντίθετα, έχουν πλούσιο βιογραφικό ως επιχειρηματίες που συνεργάζονται με αμερικανικές εταιρίες (π.χ. ο «Πρόεδρος» Γκάζι αλ Γιαουάρ), ή ως πράκτορες των αμερικανικών και βρετανικών υπηρεσιών (π.χ. ο «πρωθυπουργός» Ιγιάντ Αλάουι).

Οι ευρωβουλευτές που ενέκριναν το ψήφισμα καλούν την Προεδρία του Συμβουλίου, τον Υπατο Αρμοστή για ζητήματα Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας της ΕΕ, Χαβιέ Σολάνα, και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αναλάβουν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για τον τερματισμό «των απαγωγών και της τρομοκρατίας». Μάλιστα, απαιτούν και από τις θρησκευτικές αρχές του Ιράκ, από τους ίδιους τους Ιρακινούς, να καταδικάσουν ως τρομοκρατία κάθε είδους αντίσταση.

Τέλος, το ψήφισμα επαναδιατυπώνει την πρόθεση του Ευρωκοινοβουλίου να βοηθήσει στη διενέργεια των εκλογών στο Ιράκ και εγκρίνει την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για χορήγηση πρόσθετης οικονομικής βοήθειας για την ανοικοδόμηση του Ιράκ, το 2005, ύψους 200 εκατομμυρίων ευρώ.

Ο ...ευρωπαϊκός «πόλος»

Μετά από αυτά, είναι να αναρωτιέται κανείς αν έστω και ένας από όλους εκείνους που υποστήριζαν και υποστηρίζουν με θέρμη ότι η ΕΕ «είναι πόλος ειρήνης», είναι σε θέση να επαναλάβει αυτήν την άποψη. Αξίζει, επίσης, να ανασύρει κανείς στη μνήμη του τις μακροσκελείς και δακρύβρεχτες τοποθετήσεις και δηλώσεις κατά του πολέμου, όλων όσοι, σήμερα, υπογράφουν τη νομιμοποίηση της κατοχής και την καταδίκη της νόμιμης αντίστασης ενός λαού.

Ας θυμηθούμε τις κατηγορηματικές τους διαβεβαιώσεις ότι δε συμμετέχουν σε αυτόν τον πόλεμο και την οδύνη τους για τον ιρακινό λαό, τον οποίο, σήμερα, καταδικάζουν ως «τρομοκράτη»... Φυσικά, δε «συμμετέχουν» σε αυτόν τον πόλεμο...