Στην απειλή μαζικών απολύσεων καταφεύγουν όλο και πιο συχνά οι εργοδότες στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για να αποσπάσουν τη «συναίνεση» των εργαζομένων σε σχέδια μείωσης των μισθών, αύξησης των ωρών εργασίας, καταστρατήγησης των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους.

Στην πρώτη γραμμή αυτής της επιχειρηματικής πρακτικής βρίσκεται η μεγαλύτερη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία «Volkswagen». Η διοίκηση της εταιρίας ανακοίνωσε σχέδιο «αναδιάρθρωσης» που προβλέπει το πάγωμα των μισθών για δύο χρόνια, την αύξηση των εργατοωρών από 200 σε 400, τη μείωση των μισθολογικών κλιμακίων από 22 σε 12, τη διασύνδεση των επιδομάτων με τα κέρδη, την παράλληλη αύξηση των ωρών εργασίας και τη μείωση των μισθών για τους νεοπροσλαμβανόμενους...

Η διοίκηση της «Volkswagen» προειδοποίησε ότι αν οι εργαζόμενοι απορρίψουν το σχέδιό της, θα προχωρήσει στην απόλυση 30.000 από το σύνολο των 100.000 εργαζομένων στα εργοστάσιά της!

Το Δεκέμβριο του 2003 η «Siemens» ...έπεισε τους εργαζόμενους να δεχτούν πάγωμα των αποδοχών τους, απειλώντας ότι διαφορετικά θα προχωρούσε σε 2.000 απολύσεις. Την ίδια τακτική ακολούθησε λίγες βδομάδες αργότερα η «Daimler Chrysler», η οποία υπό την απειλή 6.000 απολύσεων «πέτυχε» συμφωνία με τους εργαζόμενους για αύξηση των ωρών εργασίας σε 40 τη βδομάδα, με τις ίδιες αμοιβές.

Δεν πρόκειται, βεβαίως, για γερμανική «ιδιαιτερότητα». Αρχές του 2004 η γαλλική «Robert Bosch», απειλώντας ότι θα κλείσει το εργοστάσιό της στη Λιόν «απέσπασε» τη συμφωνία των εργαζομένων για αύξηση των ωρών εργασίας, την κατάργηση οκτώ αργιών και όλα αυτά με τους ίδιους μισθούς.

Με τις ίδιες απειλές και άλλες εταιρίες, όπως η «Fiat», η «Alitalia», η «Dresdner Bank», η «France Telecom», άσκησαν ωμό εκβιασμό στους εργαζόμενους για την αποδοχή παρόμοιων σχεδίων.

Είναι προφανές ότι το μεγάλο κεφάλαιο σ' αυτό το πογκρόμ κατά της εργατικής τάξης αξιοποιεί το πλαίσιο που δημιουργούν οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων. Η «αποθέωση» των «τεσσάρων ελευθεριών», σε συνδυασμό με τις «μεταρρυθμίσεις» στην αγορά εργασίας, ενισχύουν την ασυδοσία των εργοδοτών. Απ' την άλλη, οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μαζί με τους εργοδοτικούς εκβιασμούς και ένα κράτος που ενισχύει την «ανταγωνιστικότητα» και την «απασχολησιμότητα», ανοίγοντας τις πύλες για την επιστροφή στον εργασιακό Μεσαίωνα.

Η Ιερή Συμμαχία κράτους - εργοδοσίας αναδεικνύεται με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο στην περίπτωση της «Volkswagen», όπου ο αρχιτέκτονας του σχεδίου «αναδιάρθρωσης» της εταιρίας, ο Πέτερ Χαρτζ, είναι και ο κύριος εμπνευστής της «Ατζέντας 2010», της αντεργατικής «μεταρρύθμισης», που προωθεί η κυβέρνηση Σρέντερ στη Γερμανία, με την περικοπή των επιδομάτων ανεργίας, τη μείωση του χρόνου επιδότησης, τη μείωση των συντάξιμων αποδοχών και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης...