Καμία ανοχή! Κάθε χώρος του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» έμοιαζε χτες βράδυ να στήθηκε για να φωνάξει αυτό το σύνθημα. Εγιναν όλοι βήμα για να ακουστεί δυνατά, πολύ δυνατά, μια φωνή, μια απαίτηση από τους χιλιάδες επισκέπτες που κατέκλυσαν και χτες, δεύτερη μέρα των εκδηλώσεών του, τους χώρους του: «Φτάνει πια»! Το σύνθημα του πανελλαδικού συλλαλητηρίου της 9ης Οκτώβρη, έγινε σύνθημα σε κάθε στέκι της κόκκινης πολιτείας, θυμίζοντας σε όλους πως υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί λόγοι να αγανακτείς και να κάνεις την οργή σου αγώνα, μα μόνο μια αιτία. Αυτή που ακούει στο όνομα «ιμπεριαλισμός». Αυτή για τις γενοκτονίες, αυτή για τα ανύπαρκτα δικαιώματα, τις αγωνίες, τις ανασφάλειες, αυτή...

«Καμία ανοχή» στο στέκι των εργαζομένων για τους νεκρούς εργάτες και τα σακατεμένα δικαιώματα. Και τραγούδι - γιατί και το τραγούδι όπλο μάχης είναι - από τους συντρόφους μας στον αγώνα μετανάστες, που κράτησαν μελωδική συντροφιά στους νέους εργάτες και υπαλλήλους που κατέκλυζαν το χώρο, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια τους στην υγειά του «αύριο» και πάντα έτοιμοι να υποδεχτούν περαστικούς και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, για την ασφάλιση, την απασχόληση, το σωματείο.

«Καμιά ανοχή» και στα στέκια των μεταναστών γιατί κουράστηκαν πια να είναι «ξένοι δυο φορές». Ο χώρος τους μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Κάτι τα φυλλάδιά τους, κάτι οι ταινίες με εικόνες από την κατάσταση στη χώρα τους, που προβάλλονται αδιάκοπα, κάτι το ταλέντο τους στη μαγειρική και η διάθεση των Ελλήνων να δοκιμάσουν ξένες γεύσεις και ο χώρος σφύζει κάθε στιγμή από ζωή.

«Καμία ανοχή» στη Διεθνούπολη για το έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος των Παλαιστινίων, για το δικαίωμα των Κουβανών να αποφασίσουν για το μέλλον τους... «Καμία ανοχή» γιατί η ανοχή σκοτώνει την ελπίδα και «στην ελπίδα έχουμε περίσσευμα», όπως τόνισε η Παλαιστίνια Ράνια στη συζήτηση για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, που πληρώνει με αίμα την «ατυχία» να φιλοξενεί στα σπλάχνα της πετρέλαια.

Παντού σε ολόκληρο το φεστιβάλ, χιλιάδες κόσμου και χτες βράδυ, αντάμωσαν η νέα με την παλιά φρουρά και περιδιάβηκαν τα περίπτερα συζητώντας με τους φιλόξενους «ενοίκους». Γέλασαν με το «μεταολυμπιακό υπερθέαμα», το σκετσάκι με τίτλο «Κίτιους, άθλιους, ντόπιους» που εμπνεύστηκαν και απέδωσαν μέλη και φίλοι της Οργάνωσης στο χώρο του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου, παρουσία εκατοντάδων θεατών που τους καταχειροκρότησαν.

Προβληματίστηκαν στις συζητήσεις όπως αυτή για την κατασκευή των μπεστ - σέλερς, ακούγοντας για τη μονοπωλιακή συγκεντροποίηση, που δυστυχώς έχει απλώσει πλοκάμια και στο χώρο του βιβλίου, αντιμετωπίζοντάς το σαν ένα ακόμα εμπόρευμα για τον προσπορισμό τεράστιων κερδών.

Και, φυσικά, δάκρυσαν με αγαπημένες μελωδίες, λαϊκές, ρεμπέτικες, σμυρναίικες, ροκ, έντεχνες, αναπόλησαν και χόρεψαν μέχρι πρωίας. Παντού σε ολόκληρο το Φεστιβάλ όλο το πλήθος, όλο το πάθος, ολόκληρο το μήνυμα: «Καμία ανοχή» γιατί τα νιάτα είναι ανυπόμονα, τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα. Ολόκληρο το μήνυμα «διεκδικούμε τα πάντα» γιατί σε μια γωνιά της Διεθνούπολης τα λόγια ενός μεγάλου επαναστάτη μας κάνουν ακόμα να ανατριχιάζουμε από χρέος και καθήκον όταν μας θυμίζουν «ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητάμε το αδύνατο»...