Αρωγό στα σχέδιά του, το κεφάλαιο βρίσκει την κυρίαρχη πολιτική, που διαμορφώνει το θεσμικό εκείνο πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα ανθίσει η «επιχειρηματικότητα» σε βάρος των δικαιωμάτων του εργαζόμενου. Παρά την προσπάθεια από την πλευρά, τόσο της σημερινής, όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης να πείσουν για το αντίθετο, το παράδειγμα της Νάουσας και οι εξελίξεις στον όμιλο «Κλωνατέξ» κατά τη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς αποδεικνύουν με τον πιο πειστικό τρόπο ότι μπροστά στις ορέξεις του κεφαλαίου για υπερκέρδη, η κυβέρνηση δεν παίζει παρά το ρόλο του σερβιτόρου νέων προνομίων στους μεγαλοβιομήχανους.

• Στις 30 Σεπτέμβρη 2003, η εργοδοσία ανοίγει το δρόμο για το οριστικό λουκέτο στην «Τρικολάν», ανακοινώνοντας 9 απολύσεις με προοπτική να ακολουθήσουν και άλλες. Το εργοστάσιο έχει 120 εργαζόμενους. Οι τοπικοί εκπρόσωποι της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπεραμύνονται της παροχής νέων επιδοτήσεων στο μεγαλοβιομήχανο και την ένταξη της Ημαθίας στη Δ` Ζώνη κινήτρων. Την ίδια θέση κρατάνε και οι εκπρόσωποι της ΝΔ στο νομό.
• Στις 20 Οκτώβρη 2003, ύστερα από αλλεπάλληλες πανεργατικές κινητοποιήσεις που συγκλόνισαν τη Νάουσα και ξεπέρασαν τα όρια της πόλης και του νομού, οι απολύσεις ανακαλούνται. Αρχίζει η «αποψίλωση» του προσωπικού με τη μεταφορά εργαζομένων σε άλλα τμήματα της επιχείρησης. Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ επιχειρούν να παρουσιάσουν την επαναλειτουργία του εργοστασίου σαν προσωπική τους νίκη. Ηξεραν για τα σχέδια του Λαναρά, γιατί οι ίδιοι αναγόρευσαν τον εαυτό τους σε κύριο διαπραγματευτή με την εργοδοσία.
• Στις 7 Ιούλη 2004, η «κρίση» χτυπάει τα «Κλωστήρια Ναούσης». Η τροφοδοσία με το σταγονόμετρο των εργοστασίων με πρώτη ύλη (βαμβάκι) από το Πάσχα ακόμα και οι προτάσεις της εργοδοσίας για ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, καταλήγουν στην υποχρεωτική αδειοδότηση του προσωπικού, μέχρι να λυθεί το πρόβλημα ρευστότητας που επικαλείται ο Λαναράς. Ο ωμός εκβιασμός του μεγαλοεπιχειρηματία βάζει σε κίνηση τα κυβερνητικά στελέχη της ΝΔ και, τελικά, ο Λαναράς κερδίζει νέα δανειοδότηση από τις τράπεζες ύψους 23 εκατ. ευρώ, με τον όρο να εξυγιάνει τις επιχειρήσεις του και ιδιαίτερα τα «Κλωστήρια Ναούσης», θυγατρική των οποίων αποτελεί η «FANCO AE».
• Στις 24 Αυγούστου 2004, τα κλωστήρια ξανανοίγουν, ύστερα από 50 μέρες κινητοποιήσεων των εργαζομένων. Η κυβέρνηση θριαμβολογεί, ξέρει όμως χωρίς να το ομολογεί ότι επέρχεται νέα καταιγίδα με το λουκέτο της «Τρικολάν», αφού ήταν αυτή που μεσολάβησε στο δάνειο και της ήταν γνωστό το επιχειρηματικό σχέδιο εξυγίανσης, που παραμένει ακόμα κρυφό για τους εργαζόμενους.
• Στις 14 Σεπτέμβρη 2004, η είδηση ότι η «Τρικολάν» κλείνει αποτελεί δήθεν «κεραυνό εν αιθρία» για τους βουλευτές και τους πολιτευτές του δικομματισμού στην Ημαθία, όχι όμως και για τις εργαζόμενες της «Τρικολάν». Παρά τις διαβεβαιώσεις της εργοδοσίας όλο το προηγούμενο διάστημα ότι επίκειται αύξηση της παραγωγής στο εργοστάσιο, οι εργαζόμενες βλέπουν ότι έχουν πλέον μείνει μόλις 98 (το εργοστάσιο έφτασε να απασχολεί μέχρι και 540 εργαζόμενους), λόγω μεταθέσεων στο πλεκτήριο που λειτουργεί η εταιρία στο Στενήμαχο, ύστερα από το κλείσιμο των Κλωστηρίων Δ`.
• Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της χρονιάς, 50 και πλέον εργαζόμενοι στην καλτσοποιία «ΚΝΙΤΜΑSΤΕR» στο Βαθύ Αυλίδας - η οποία ανήκει στην «FANCO AE» - απολύονται, ενώ ο εξοπλισμός του έχει ήδη μεταφερθεί στο πλεκτήριο που εξαγόρασε από τη «Σίσσερ Πάλας» η «Κλωνατέξ» στην Κομοτηνή και οι 25 εναπομείναντες εργάτες ασχολούνται με τη συσκευασία προϊόντων από τα εργοστάσια του Λαναρά στη Βουλγαρία και την Αλβανία.
• Στις 16 Σεπτέμβρη 2004, η «Κλωνατέξ» ενημερώνει το επενδυτικό κοινό ότι το κλείσιμο της «Τρικολάν» «αποτελεί μέρος του γενικότερου σχεδίου αναδιοργάνωσης» της εταιρίας και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Το λουκέτο ήταν προαποφασισμένο από καιρό και κανείς δεν μπορεί πλέον να πείσει τους εργαζόμενους ότι αυτό που οι ίδιοι διέβλεπαν δεν ήταν σε γνώση, τόσο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ, που είχαν ανοιχτή γραμμή με το Λαναρά και τον μπούκωναν με επιδοτήσεις, εξαργυρώνοντας πολιτικά τη βραχύβια «επίλυση» της εκάστοτε κρίσης.

Το ερώτημα που γεννιέται είναι αυτονόητο: Αφού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήξεραν, γιατί συνέχιζαν και συνεχίζουν την ίδια τακτική επιδότησης του επιχειρηματία; Η απάντηση είναι απλή και έχει πλέον γίνει κτήμα και των εργαζομένων στη Νάουσα. Πρώτα πρώτα, επειδή σαν κόμματα του κεφαλαίου δε θα μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε άλλο, πέρα από αυτό που τους υπαγόρευε ο Λαναράς, τα συμφέροντα του οποίου εξυπηρετούν με τρόπο εξόφθαλμο. Δεύτερον, επειδή ακριβώς είναι κόμματα του κεφαλαίου, δεσμεύονται εκούσια από τις ευρωπαϊκές συνθήκες και ιδιαίτερα τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που μαζί με το Συνασπισμό ψήφισαν και στηρίζουν και σύμφωνα με την οποία το κεφάλαιο ανάγεται σε γενικό δερβέναγα, τα ιερά και όσια του οποίου καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να θίξει.

Αν ο επιχειρηματίας, κάνοντας χρήση του θεσμικού πλαισίου που του εξασφάλισαν οι πολιτικοί του υφιστάμενοι αποφασίσει ότι η μεταφορά στα Βαλκάνια ή το κλείσιμο ενός εργοστασίου μπορεί να μειώσει το εργατικό κόστος και άρα να αυξήσει τα κέρδη του, τότε καμιά κυβερνητική παρέμβαση δεν είναι ικανή να τον σταματήσει. Αντίθετα, στα πλαίσια της «αύξησης της επιχειρηματικότητας» που πρόσφατα επαναλήφθηκε σαν κυβερνητικός στόχος από τον πρωθυπουργό στη ΔΕΘ, η κυβέρνηση σπεύδει να πριμοδοτήσει το επιχειρηματικό κεφάλαιο ακόμα περισσότερο. Κατά συνέπεια, τα κροκοδείλια δάκρυα για τις επικείμενες απολύσεις δεν μπορούν να πείσουν τους εργαζόμενους, αφού είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η πλάστιγγα της πολιτικής τους γέρνει μονόπλευρα προς τους βιομήχανους και τα συμφέροντά τους.

Αυτό που μένει είναι τα συμπεράσματα για κάθε εργαζόμενο να μετατραπούν σε δράση και με πολιτικούς όρους να διεκδικήσουν, από κοινού με τους αγρότες, τους επαγγελματοβιοτέχνες και τη νεολαία, πραγματική λύση στα προβλήματά τους. Στρέφοντας τα βέλη τους πάνω στον πραγματικό ένοχο, που δεν είναι άλλος από την πολιτική που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται όλα αυτά τα χρόνια, στα πλαίσια των συναποφάσεων της ΕΕ, από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, μέρος των οποίων στηρίζει ανοιχτά με την πολιτική του και ο ΣΥΝ.