Οχι τόσο με την υποκριτική «ευαισθησία» τους για την υπόθεση Τσιτουρίδη. Οχι τόσο γιατί θυμάσαι την υπόθεση Χριστοδουλίδη, τους πρωταγωνιστές της και την τραγωδία της.

Αλλά γιατί είναι προκλητική η επιλογή τους να στρέψουν την προσοχή της κοινής γνώμης σ' οτιδήποτε άλλο εκτός από τον πυρήνα της πολιτικής που υπηρετούν και οι μεν και οι δε και για την οποία στις μέσα σελίδες δεν κρύβουν ότι είναι υπερήφανοι σε σημείο που να διαγκωνίζονται και για την πατρότητά της.

Περήφανα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ζητά να εφαρμοστούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Σιούφα-Ρέππα. Το ίδιο περήφανα ο διευθυντής του Γιαννίτση θεωρεί πως είναι καλά μέτρα και οι επιδοτήσεις των βιομηχάνων με τζάμπα εργάτες και το να τους χαρίζονται ασφαλιστικές εισφορές. Η διαφωνία τους με τη ΝΔ αφορά - ομολογούν οι ίδιοι - στον τρόπο που εφαρμόζεται αυτή η πολιτική.

Κι ακριβώς δίπλα να μιλάνε για «αυστηρότερη εφαρμογή του 48ωρου», όταν επί λέξει ομολογούν: «Δίδεται η δυνατότητα να παρατείνουν την περίοδο υπολογισμού του μέσου όρου των 48 ωρών σε 12 μήνες από 4 μήνες που είναι σήμερα». Δηλαδή, ο εργοδότης έχει δικαίωμα να σε βάζει να δουλεύεις τη μια βδομάδα 65 ώρες και την άλλη 31. Αν ο μέσος όρος στις τρεις βδομάδες συνιστά ήδη χοντρή παραβίαση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, υπολογίστε τι γίνεται όταν ο μέρος όρος των 48 ωρών τη βδομάδα θα πρέπει να βγαίνει από ένα σύνολο 50 βδομάδων.

Το κυνήγι της «ανταγωνιστικότητας» έχει θύματα. Εκατομμύρια θύματα. Αυτά που μας δείχνουν στη σκηνή είναι απλές «παράπλευρες απώλειες». Για να υπάρχει και ολίγον από «ηθική» στην υπόθεση.

Λες να ετοιμάζονται ξανά για εκλογές;