Μια βασική και μόνιμη λειτουργία των καπιταλιστικών κυβερνήσεων και του κράτους τους - αυτή του μοχλού μιας πολύμορφης αναδιανομής του παραγόμενου από τους εργαζόμενους πλούτου, προς όφελος της πλουτοκρατίας - αναδείχνεται τις μέρες αυτές, καθώς πλησιάζει η μέρα κατάθεσης του κρατικού προϋπολογισμού.

Για άδεια ταμεία, χρέη, τεράστια ελλείμματα και «μαύρες τρύπες» φωνάζουν οι κυβερνώντες και ο φιλικός τους Τύπος σπεύδει να αναπαραγάγει τη σχετική φιλολογία. Τόσα χρόνια τώρα, όμως, ο παραγόμενος πλούτος συνεχώς αυξάνεται και, μάλιστα, με σχετικά υψηλούς ρυθμούς - πολλαπλάσιους του μέσου όρου της ΕΕ. Επίσης, τα φορολογικά βάρη των λαϊκών στρωμάτων συνεχώς αυξάνονται, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις, οι δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, κλπ., παρέμεναν καθηλωμένοι στα γνωστά απαράδεκτα επίπεδα.

Πώς είναι άδεια τα κρατικά ταμεία, επομένως, αφού έπρεπε να είναι υπερπλήρη; Κι αν είναι άδεια και -εκτός αυτού - υπάρχουν και τεράστια χρέη και «μαύρες τρύπες», πού πήγαν τα αμύθητα αυτά ποσά, που μπροστά τους ωχριά ακόμη και το τεράστιο κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων; Η απάντηση είναι φανερή. Οδευσαν στις τσέπες και στα θησαυροφυλάκια των λίγων «εχόντων και κατεχόντων». Οπως είναι φανερός και ο λόγος για τον οποίο οι κυβερνώντες «σηκώνουν» τόσο πολύ, στη φάση αυτή, το θέμα των ελλειμμάτων και των χρεών. Για να ξαναφορτώσουν όλα τα βάρη στο λαό, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική με αυτή του ΠΑΣΟΚ.