Χτες το πρωί, στο Ασπρονέρι, στον τόπο της θυσίας, όπου οι γονείς, τ' αδέλφια, άλλοι συγγενείς και φίλοι των επτά αδικοχαμένων μαθητών, τέλεσαν τρισάγιο, επαναλήφτηκαν όσα προχτές διαδραματίστηκαν στις κηδείες των παιδιών στο Ζάρκο, στη Φαρκαδόνα, στο Γροιζάνο και στο Διάσελο. Ακούστηκαν, ξανά, οι σπαρακτικές φωνές των μανάδων, το κλάμα των πατεράδων, οι ασυγκράτητοι λυγμοί των αδελφών. Ακούστηκαν, βέβαια, και λόγια συμπάθειας, συμπόνιας και παρηγοριάς.

Ομως, οι χαροκαμένοι, αν και νιώθουν ότι η Ελλάδα ολόκληρη έχει συγκλονιστεί και θρηνεί το χαμό των βλασταριών τους, ξέρουν πως το σταυρό του μαρτυρίου, στο δρόμο προς το Γολγοθά, θα τον σηκώσουν μόνοι τους. Και χρειάζονται μεγάλη δύναμη και πολύ κουράγιο, γιατί για το γονιό, που χάνει ένα παιδί σε ηλικία 15 χρονών, το πένθος, όσο κι αν είναι βαρύ, κρατάει μια ζωή. Σε τραγική κατάσταση βρίσκονται τα παιδιά που «είδαν» από κοντά το θάνατο να παίρνει φίλους και συγγενείς και χρειάζονται τη βοήθεια ψυχολόγων και άλλων ειδικών, για να μπορέσουν να ξαναπροσαρμοστούν ομαλά στη σχολική ζωή.

Αλλά, αν ο πόνος συνηθίζεται, το άδικο δεν αντέχεται κι ο εμπαιγμός δε συγχωρείται. Κι οι συγγενείς των θυμάτων λυγίζουν στη σκέψη πως τα παιδιά τους στάλθηκαν «πεσκέσι» στο χάροντα. Το καταλαβαίνεις αυτό βλέποντας την οργή στα μάτια τους κι ακούγοντας τα «κατηγορώ» τους.

Τρεις μέρες μετά την τραγωδία κι εκείνη η θλιβερή σιωπή των πρώτων στιγμών, όταν έφταναν «τα κακά μαντάτα», εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από τη Φαρκαδόνα και τα τρία χωριά που θρηνούν τις απώλειες των παιδιών. Μια σιωπή, όμως, που «φωνάζει» πολλά. Οι κάτοικοι αρνούνται να μοιρολογήσουν στα αδηφάγα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και μιλούν μόνο για να καταγγείλουν.

Κατηγορούν τους κυβερνώντες - τωρινούς και προηγούμενους - και τους άλλους αρμοδίους, ως ηθικούς αυτουργούς και συνεργούς του εγκλήματος, επειδή:

• Δε φρόντισαν για την ασφαλή οδική μεταφορά των χιλιάδων μαθητών από τα Τρίκαλα στην Αθήνα.
• Δεν προχώρησαν τα έργα διαμόρφωσης της Εθνικής Οδού - ιδιαίτερα στο φονικό «πέταλο» του Μαλιακού και στα Τέμπη - παρά τις επανειλημμένες υποσχέσεις και δεσμεύσεις τους.

Είναι οργισμένοι όταν ακούν κυβερνητικούς και άλλους υπεύθυνους να δηλώνουν «αθώοι τους αίματος», επιχειρώντας να φορτώσουν όλες τις ευθύνες στις πλάτες ενός νταλικέρη ή να τις διαχύσουν στο «κοινωνικό σύνολο». Κι αγανακτούν όταν τους βλέπουν να προσποιούνται τους συμπονούντες, για να μην υποστούν το πολιτικό κόστος για την εγκληματική αδιαφορία και προκλητική αδράνειά τους...