Ενα «αχ» του φτάνει για να σιωπήσουν τα υβρίδια που παριστάνουν τους «λαϊκούς» καλλιτέχνες. Ενας λυγμός της φωνής του φθάνει για να σκορπιστούν σε ερείπια οι «αναλύσεις», κάποιων, ενίοτε και με κρατική επιχορήγηση, «ευαίσθητων».

«Γυρίζω απ' τη νύχτα», μια στροφή με τα χέρια απλωμένα, τέσσερις λέξεις, και μια ολόκληρη εποχή στον κυματισμό της φωνής του.

«Κι όταν περνώ απ' τις γειτονιές/ κι ακούω κάποιο γέλιο/ βουρκώνουνε τα μάτια μου/ να μη με λένε Στέλιο», παραμερίστε, λίγο, τα σημαιάκια των χωρίς πρόσωπο γιορτών για να φανούν τα ξεχασμένα λαϊκά προάστια, όλων των πόλεων, δείτε τα πρόσωπα των ανθρώπων στους δρόμους...

«Πικρό σαν δηλητήριο/ είναι το διαβατήριο» και μπορεί τα τρένα να μη φεύγουν πια γεμάτα για τη «Γερμανία», όμως η «Γερμανία» είναι εδώ, πικρό σαν δηλητήριο το διαβατήριο για το καθημερινό «ταξίδι» σε ένα κοινωνικό τοπίο - καπιταλισμό το λένε - που στήνει χιλιάδες συρματοπλέγματα και ας διατείνεται, όσο θέλει, ότι «καταργεί τα σύνορα».

Χιλιάδες συρματοπλέγματα, αλλού ανοιχτά και ξεδιάντροπα με πόλεμο και αίμα, και αλλού στο μυαλό μας και τις ψυχές μας. «Καλημέρα», λες, και «υπογράφεις συμβόλαια», χαρτιά και κωδικοί, ηλεκτρονικά ταχυδρομεία και οργανογράμματα, ανάμεσα στους ανθρώπους, «όποια και να 'σαι/ ό,τι και να 'σαι», μόνο που τώρα αγαπημένη μου δεν μπορούμε πια να μιλήσουμε γιατί δεν υπάρχει «χρόνος», ούτε να μαλώσουμε, ούτε να φιλιώσουμε δεν «προλαβαίνουμε»...

«Εκσυγχρονιστήκαμε» (;) και πού καιρός για ντομπροσύνη, «υπογραφές πέσανε;», πού καιρός για μπέσα, «θα ρωτήσω το δικηγόρο μου», πού καιρός για πείσμα, «ευέλικτος να 'σαι», πού καιρός για αγώνα, «μα καλά πού ζεις, αυτά είναι ξύλινα», πού καιρός για αγάπη «με SMS σου στέλνουμε ερωτοσκόπιο», πού καιρός για μοναξιά, «με ένα τηλέφωνο στο ...24 ώρες το 24ωρο», πού καιρός για κλάμα, «έχω ραντεβού με τον ψυχαναλυτή μου»...

«Βράχο - βράχο τον καημό μου» και ο Στέλιος Καζαντζίδης τραγούδησε για μια Ελλάδα με Μνήμη, Ιστορία και Ανθρώπους, για μια Ελλάδα που κάποιοι τη θέλουν «μειονότητα» και μάλιστα χωρίς δικαιώματα ούτε καν ακρόασης των τραγουδιών, αυτοί οι τόσο «ευαίσθητοι»...

Η φωνή του Καζαντζίδη δεν αφορά εκείνους που τους ήταν πάντα ξένος, γιατί, τελικά, τους ήταν ξένος ο ίδιος ο λαός, που δεν «ανέλυε», αλλά αισθανόταν.

Η φωνή του Καζαντζίδη δεν αφορά εκείνους που «βγαίνουν» από τούρτες και που κρέμονται από τους πολυελαίους για να «τραγουδήσουν», ούτε «αδειανά πουκάμισα» και «ομιλούσες κεφαλές», που, μπροστά στο θάνατο επτά παιδιών, είπαν ότι «έτσι είναι η ζωή»...

Η φωνή του Καζαντζίδη, στην οποία θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 6 με 8 το απόγευμα στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM», έρχεται από «αλλοτινές εποχές» και αφορά ένα λαό, που εξακολουθεί να αγωνίζεται, τραγουδώντας ανάμεσα στ' άλλα: «Να σου δώσω μια να σπάσεις/ αχ βρε κόσμε γυάλινε/ και να φτιάξω μια καινούρια/ κοινωνία άλληνε...».