Καραβάς, συνοικία στην Παλιά Κοκκινιά. Η Ολυμπία και ο Γιάννης, μέλη ενός από τα εκατοντάδες «συνεργεία» κομμουνιστών που την περασμένη Κυριακή με τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» στο χέρι «όργωσαν» τις εργατογειτονιές όλης της πειραιώτικης περιφέρειας, από το πρωί, πριν τις 10, μέχρι το μεσημέρι, έδιναν τη μάχη της εξόρμησης, πόρτα πόρτα, στα στενά δρομάκια της συνοικίας.

Η μέρα της Κυριακής έτσι κι αλλιώς είναι μέρα διακίνησης του «Ρ» για τους κομμουνιστές και τους οπαδούς του Κόμματος, όμως αυτή η Κυριακή ήταν διαφορετική. Είχε κάτι παραπάνω από τις άλλες, που έδινε άλλον αέρα, άλλη διάθεση. Από κοντά στο «συνεργείο» ο συντάκτης και ο φωτορεπόρτερ του «Ρ». Το κουδούνι χτυπά και ανοίγει η κυρα-Ελένη Μαστοράκη.

Ηταν το πρώτο σπίτι που δέχτηκε την ...«εισβολή». Η κυρία Ελένη στην αρχή απορεί. Αμέσως παίρνει το λόγο η Ολυμπία: «Σήμερα μαζί με το "Ριζοσπάστη" δημοσιεύονται και οι Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το Συνέδριό μας. Τις καταθέτουμε για προβληματισμό και συζήτηση για να βγει από το Συνέδριο το ΚΚΕ πιο δυνατό, να μπορεί να αγωνιστεί με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη». Η κυρα-Ελένη χαμογελά και παίρνει μαζί με την εφημερίδα και το λόγο: «Αυτά που απολαμβάνετε σήμερα εσείς οι νέοι, η δική μου η γενιά σάς τα παράδωσε με κόπους και αίμα» και λέει για τους αγώνες του συζύγου της στην Εθνική Αντίσταση. «Ομως - συνεχίζει - η φτώχεια και η δυστυχία εξακολουθούν να υπάρχουν. Παίρνω σύνταξη 350 ευρώ, άντε να ζήσεις. Γι' αυτό πρέπει να δείτε πώς θα βγάλει ο κόσμος τις παρωπίδες. Πώς θα γίνει να σταματήσει να χειροκροτά και να ψηφίζει αυτούς που μας κλέβουν».

Σειρά έχει το σπίτι της Σοφίας. Δημόσιος υπάλληλος. Ισόγειο σε πολυκατοικία. Ανοίγει την πόρτα και μετά από λίγο και τις σκέψεις της. Μας κατευθύνει όλους στην κουζίνα. Προσπαθεί να τα φέρει βόλτα μαζί με το σύζυγό της για να σπουδάσουν τις δύο κόρες τους. Η μία κάνει μεταπτυχιακά στο Λονδίνο, η άλλη σπουδάζει «ευτυχώς» στην Αθήνα. «Είναι αλήθεια ότι και δύο μισθοί να μπαίνουν στο σπίτι, όπως σε εμάς, πάλι δε φτάνουν - λέει η ίδια» και συνεχίζει λέγοντας πως «ο προϋπολογισμός του σπιτιού έχει δεχτεί δραστική περικοπή» για να σπουδάσουν τα παιδιά. Η ίδια δεν ξέρει τι πρέπει να γίνει ακριβώς για να ανακουφιστούν τα ελληνικά νοικοκυριά από όλα αυτά τα βάρη, όμως αυτό που γνωρίζει είναι ότι το ΚΚΕ αποτελεί ελπίδα.

Στο σπίτι του Παναγιώτη ιδιωτικού υπαλλήλου και της Αννας οι προβληματισμοί πέφτουν «βροχή». «Πρώτη φορά - λέει ο Παναγιώτης - μετά από 10 χρόνια, για να μην πω από την εποχή του '79, είχα να δω τόσο πολύ κόσμο σε κινητοποίηση του ΚΚΕ. Ομως εντάξει, έγινε το συλλαλητήριο, όλες οι εκδηλώσεις έχουν σημασία, αλλά θέλουν και ποιοτική εξέλιξη. Τι θα μείνει από αυτό; Μήπως χρειάζονται και άλλες μορφές πολιτικών εκδηλώσεων; Θέλει σκέψη και πολλή δουλιά». Επισημαίνει ότι το ΚΚΕ πρέπει στο Συνέδριο να λάβει υπόψη όλες τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία. «Γεννήθηκα - συνεχίζει - και μεγάλωσα στην Κοκκινιά. Παλιά όταν κάποιος έπιανε δουλιά σε καλή θέση, ντρεπόταν να πει ότι έχει μέσο. Σήμερα δεν είναι έτσι, αρχές και αξίες μάς τις αλλάζουν». Και η συζήτηση κατέληξε στο πόσο μεγάλη σημασία έχει για την ελληνική κοινωνία κάθε κίνηση του ΚΚΕ, πρωτοβουλία ή διεργασία του.

Η μάχη της εξόρμησης συνεχίζεται και η συζήτηση έχει ανοίξει για τα καλά. Παρουσιάζονται χειροπιαστά οι δεσμοί που έχει το Κόμμα με τον απλό κόσμο, αλλά κυρίως οι δυνατότητές του. Αδιάψευστος μάρτυρας άλλωστε αυτών των δυνατοτήτων αποτελεί και το γεγονός ότι συνολικά οι Κομματικές Οργανώσεις του Πειραιά ξεπέρασαν τα 3.000 φύλλα, από 2.500 χιλιάδες που «έπιαναν» σε άλλες μεγάλες πανεξορμήσεις. Επίσης ενδεικτικό είναι ότι ειδικά η Κομματική Οργάνωση της Παλιάς Κοκκινιάς είχε πλάνο από τα 50 φύλλα που διακινεί, να φτάσει τα 80. Αριθμός που αποδείχτηκε τελικά πολύ μικρός, αφού «εξαφανίστηκαν» σε σύντομο χρονικό διάστημα.