ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΑΜΕ
Σημαία μας: Η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό!
Τρίτη 2 Νοέμβρη 2004

Γέμισαν κάθε γωνιά του γηπέδου, άλλοι έμειναν απέξω. Εσμιξαν φυλές και φυλές. Εργάτες όλοι!
Ηταν απ' όλες τις πλευρές ξεχωριστή! Οχι μόνο γιατί ήταν πραγματικά μια συγκέντρωση διεθνιστικής αλληλεγγύης. Οχι μόνο γιατί ήταν μια συγκέντρωση από αυτές που μόνο οι ταξικές δυνάμεις μπορούν να οργανώσουν. Αλλά γιατί ήταν συγκέντρωση ανθρώπων που πιστεύουν βαθιά στο διεθνισμό, μέχρι το μεδούλι τους. Δεν ήταν μόνο ότι τρεις και πλέον χιλιάδες άνθρωποι γέμισαν ασφυκτικά τις εξέδρες και το τερέν του Σπόρτιγκ. Δεν ήταν μόνο οι σημαίες και τα συνθήματα. Ηταν πριν απ' όλα ο παλμός και η συγκίνηση που έβγαιναν αδιάκοπα για τρεις ολόκληρες ώρες μέσα από το πλήθος. Ηταν το γεγονός ότι ολόκληρο το γήπεδο είχε «μεθύσει» από ένα βαθύ συναίσθημα αλληλεγγύης και ευθύνης. Αλληλεγγύης στους λαούς της Κούβας, της Παλαιστίνης, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, του Βιετνάμ. Στους λαούς που αγωνίζονται για να ορίζουν αυτοί οι ίδιοι τον τόπο τους. Στους λαούς που δεν υποτάσσονται στον ιμπεριαλισμό. Αυτή ήταν η συγκέντρωση-επιστέγασμα των εργασιών της συνεδρίασης του Προεδρείου της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, η οποία έγινε τις δυο προηγούμενες μέρες στην Αθήνα.

Αλλά ήταν και συγκέντρωση ευθύνης απέναντι σε αυτή τη μεγάλη υπόθεση που λέγεται προλεταριακός διεθνισμός. Μια υπόθεση, που, όπως είπε και ο Γιώργος Μαυρίκος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, δεν «είναι ένα αδειανό πουκάμισο». Είναι αρχές, αξίες και ιδεολογία. Και αν το κίνημά μας έμεινε όρθιο για 90 χρόνια, αν στάθηκε αλύγιστο μέσα σε όλες τις μπόρες της ταξικής πάλης, ήταν γιατί υπηρέτησε με συνέπεια αυτές τις αρχές. Γιατί κάθε του πράξη ήταν ποτισμένη με τις αξίες του διεθνισμού. Με την ιδεολογία που ενώνει τους εργάτες όλου του κόσμου σε ταξική βάση.

Και ήταν αυτό ακριβώς το συναίσθημα της αλληλεγγύης και της ευθύνης που «φώτισε» προχτές βράδυ το Σπόρτιγκ. Το έβλεπες σε χιλιάδες πρόσωπα. Σε χιλιάδες χέρια που υψώθηκαν γροθιά στο άκουσμα της Διεθνούς. Το διέκρινες στα πρόσωπα των 33 μελών του Προεδρείου της ΠΣΟ, που από 17 χώρες του κόσμου είχαν έρθει στην Αθήνα. Το «άκουγες» από χιλιάδες καρδιές, που σκίρτησαν όταν στο βήμα ανέβηκαν τα πέντε παιδιά από την Παλαιστίνη. Αυτά τα πέντε παιδιά. Τα δικά μας παιδιά. Είναι η γενιά της Ιντιφάντα. Η γενιά που πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια...

Το ένιωσες όταν στο βήμα ανέβηκε ο ηγέτης των εργατών της Κούβας Πέντρο Ρος, που έβαλε στην άκρη τη γραπτή ομιλία που είχε ετοιμάσει και βαθιά συγκινημένος, εκτός κειμένου, άρχισε να μιλάει για το Νησί της Επανάστασης. Για τον αγώνα του λαού του μέχρι την τελική νίκη..! Για το σοσιαλισμό και τις ιδέες του που παραμένουν πάντα νέες, γιατί «ο σοσιαλισμός είναι η φιλοσοφία», «είναι η ποίηση της εποχής μας». Για την πατρίδα του, που οι Κουβανοί εργάτες θα υπερασπιστούν κάθε σπιθαμή από τη γη της, με όποιο τίμημα. Και στρεφόμενος προς τη σημαία της πατρίδας του που κυμάτιζε μέσα στο Σπόρτιγκ θα μας διαβεβαιώσει: «Αυτή η σημαία δεν πρόκειται να κατέβει από την Κούβα!».

Προχτές βράδυ στο Σπόρτιγκ χιλιάδες εργάτες και νεολαίοι στάθηκαν δίπλα στα ταξικά τους αδέλφια, όπου Γης. Σήκωσαν ψηλά τις σημαίες της ταξικής πάλης. Διαδήλωσαν με στεντόρεια τη φωνή τους: Ναι, είμαστε με την Κούβα του Τσε και του Φιντέλ. Ναι, είμαστε με τους αγωνιστές της Παλαιστίνης. Με τους λαούς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, του Βιετνάμ. Είμαστε με τους λαούς που παλεύουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Είμαστε με τους εργάτες όλου του κόσμου. Μαζί τους, παλεύουμε για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση. Και στη χώρα μας με μπροστάρη το ΠΑΜΕ, πάμε μπροστά, αγωνιστικά ανυπόταχτα.