Το γεγονός πως η τυπικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία στη χώρα μας δεν είναι ούτε δημόσια, ούτε - ακόμη περισσότερο - δωρεάν, το γνωρίζουν οι πάντες, ενώ γίνεται ολοφάνερο και από τα επίσημα στοιχεία. Σύμφωνα, με την τελευταία, σχετική μελέτη της εταιρίας ICAP, η οποία βασίστηκε στους Οικογενειακούς Προϋπολογισμούς της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, οι ελληνικές οικογένειες δαπάνησαν το 2003 το τεράστιο ποσό των 1.498,71 εκατομμυρίων ευρώ (περισσότερα 500 δισ. δρχ.) για να ικανοποιήσουν ανάλογες ανάγκες, ενώ σχεδόν το 70% του ποσού αυτού δαπανήθηκε αποκλειστικά για φροντιστήρια και δίδακτρα εκμάθησης ξένων γλωσσών.

Δεν υπάρχει, επομένως, η παραμικρή αμφιβολία. Η δημόσια και δωρεάν παιδεία βρίσκεται ήδη μόνο στα ...χαρτιά. Και όχι μόνον αυτό. Τα πράγματα γίνονται κάθε χρόνο και χειρότερα για τα λαϊκά στρώματα. Επιδείνωση, η οποία πορεύεται χέρι χέρι με την όλο και μεγαλύτερη κυριαρχία των «αναγκών της αγοράς» στην κοινωνία, με την επέκταση της λογικής των «απελευθερώσεων» και της πολιτικής των αντιδραστικών διαρθρωτικών αλλαγών σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, ανάμεσά τους και σ' αυτόν της Παιδείας.

Και όμως, τόσο οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όσο και όποιοι άλλοι οπαδοί των «αναγκών της αγοράς», διακηρύσσουν την ανάγκη της πλήρους υποταγής της Παιδείας στην «αγορά» και ισχυρίζονται ότι έτσι θα λυθούν τα σημερινά προβλήματα...