Δύο κόσμοι χωριστά
Πέμπτη 9 Δεκέμβρη 2004

Του Κώστα Μητρόπουλου από τα «Νέα»
Αν υπάρχει κάτι καλό σ' όλο αυτό το άνοιγμα του βόθρου των δημοσίων προμηθειών - ειδικά των στρατιωτικών - είναι ότι βγαίνουν στην επιφάνεια έστω και κάποια νούμερα, χρήσιμα για διάφορες συγκρίσεις.

Του ενός η υπογραφή τού φέρνει μερικά εκατομμύρια δολάρια. Του αλλουνού το καθημερινό ξεπάτωμα πληρώνεται μ' ένα δολάριο. Να 'ταν ένας προς έναν η σύγκριση να γινόταν συζήτηση. Ομως, από τη μια έχεις μια χούφτα παράσιτα κι απ' την άλλη κάμποσα δισεκατομμύρια ανθρώπων. Ούτε καν για κραυγαλέα ανισότητα δεν μπορείς να μιλήσεις. Είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα.

Κι όμως, το Διεθνές Γραφείο Εργασίας κατορθώνει σε μια ανακοίνωση να ενοχοποιήσει τα θύματα. Για τη φτώχεια τους, λέει, δε φταίει μόνο η ανεργία. Φταίει και η χαμηλή παραγωγικότητα. Εκεί είναι το ζουμί της υπόθεσης για το κεφάλαιο.

Κι αν ανακοινώνουν τα νούμερα της φτώχειας δεν είναι που τους έπιασε ο πόνος. Είναι από τη μια για να τρομοκρατήσουν όσους έχουν ένα μεροκάματο κι από την άλλη για να προβάλουν αυτό που οι ίδιοι ομολογούν στο τέλος της ανακοίνωσης, ότι τελικά δεν είναι λύση, γιατί δεν μπορεί να είναι λύση.

Το παραμύθι περί ανάπτυξης που θα έρθει από την αύξηση της παραγωγικότητας και τελικά θα δώσει δουλιά είναι αρκετά παλιό και δοκιμασμένο. Τα αδιέξοδα αυτού του συστήματος προβάλλουν όλο και πιο ανάγλυφα.

Στο διά ταύτα είναι μόνο κάποια «Μοσάντο» που βγαίνει κερδισμένη καλλιεργώντας θάνατο. Στον κόσμο των επιχειρήσεων όμως αυτό λογίζεται ως «ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων»!

Ποτέ δεν αρκούσαν μόνο οι διαπιστώσεις. Χρειάζεται και το γκρέμισμα κάθε αυταπάτης, και η αποκάλυψη της αναδιανομής πλούτου, πολύ περισσότερο όμως χρειάζεται το δικό σου σχέδιο ως τάξη απέναντι σε τάξη.

Πριν μας πείσουν, μέσα από κάτι παράξενες αναλύσεις, ότι πρέπει να νιώθουν και ένοχοι οι εργάτες για το γκρέμισμα των κοινωνικο-ασφαλιστικών συστημάτων. Πριν καταντήσουμε να διαδηλώνουμε για το δίκιο κάποιων κακοπληρωμένων χαφιέδων.

Υπάρχει μια διαφορά-άβυσσος ανάμεσα στον κόσμο των εργατών και σ' όλο αυτό το παρασιτικό συνονθύλευμα που βρίσκεται ακόμα στον αφρό.

Ο δικός μας κόσμος διαδηλώνει και σήμερα. Ο δικός τους κόσμος θα είναι και αύριο το «πρώτο θέμα». Ωσπου ο δικός μας κόσμος όχι μόνο να μη χωρά στο κορσέ του δικού τους, αλλά και να έχει γίνει ικανός να φέρει τα πάνω κάτω.