Ξέχασα, λοιπόν, τα «προσωπικά» και πέρασα - με πέρασε η ίδια η ταινία - σε αισθητικές και κοινωνικές αλληγορίες. Γοητεύτηκα από την εμμονή του σκηνοθέτη να θέλει να απαλλαγούμε από το περιττό. Να προχωρήσουμε στο κόκαλο. Εκεί που υπάρχει ο «χρυσός». Η «ουσία» των αισθημάτων και των πραγμάτων. Να καταλήξουμε, με άλλα λόγια, στην ποίηση...

Βέβαια ο μέσος, ας τον πούμε έτσι, θεατής δε φτάνει εύκολα σε αυτούς τους συλλογισμούς. Καθώς η ταινία είναι από αυτές που χαρακτηρίζονται δύσκολες! Επίσης, γιατί έχει αδυναμίες και αντιφάσεις. Γιατί δεν κατορθώνει, πάντα, να περνάει στην αισθητική υπέρβαση. Γιατί διστάζει να απογειωθεί, όπως έκανε, για παράδειγμα ο Μπουνιουέλ, στον οποίο φαίνεται να προσπαθεί να μοιάσει.

Δείτε την ταινία, όπως βλέπετε ένα - χωρίς τίτλο - έργο μοντέρνας ζωγραφικής. Οπου ελλείψει πληροφοριών και καθαρών σχημάτων φτιάχνεται το δικό σας έργο.

Παίζουν: Βιταλιάνο Τρεβισάν (συν-σεναριογράφος), Μικαέλα Σεσκόν (άριστη).