Πολλή, πάρα πολλή κουβέντα, περί συναίνεσης, από τη στιγμή, που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του Κ. Παπούλια, για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Το σύνθημα έδωσε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής. «Είναι γνωστό πόσο επίμονα έχω μιλήσει για την ανάγκη συναίνεσης σε τομείς, όπως τα εθνικά μας θέματα, η Παιδεία και η Υγεία» τόνισε, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητα. Κι από κει και πέρα, ακολούθησε πραγματικός ορυμαγδός. Η συναίνεση πηγαινοερχόταν, με ρυθμό πολυβόλου, στα τηλεοπτικά «παράθυρα», στις ραδιοφωνικές εκπομπές και τις στήλες των χτεσινών εφημερίδων. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, βέβαια, ότι κανείς - πλην του ΚΚΕ - δεν ασχολήθηκε με το περιεχόμενο και τη βασική επιδίωξη αυτής της πολύμορφης και παρατεταμένης ομοβροντίας. «Συναίνεση σημαίνει υποταγή του λαού στην πολιτική που συσσωρεύει κέρδη στην πλουτοκρατία και βάσανα στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα», υπογραμμίζει το σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ. Κι έχει απόλυτο δίκιο. Αλλωστε, ο πρώτος και βασικός στόχος του Κ. Καραμανλή -όπως καταλαβαίνει ο καθένας - είναι η υλοποίηση της αντιλαϊκής του πολιτικής και, μάλιστα, με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος. Σ' αυτό τον στόχο είναι ενταγμένη και η υποψηφιότητα του Κ. Παπούλια, η καλλιεργούμενη πολύμορφα συναίνεση, κλπ., κλπ. Στο στόχο αυτό συμβάλλουν και όσοι άλλοι «συναινολογούν» αυτές τις μέρες.