Κάτω από το πανό που έγραφε «Με τα παιδιά όλου του κόσμου για ένα μέλλον χωρίς φτώχεια -πολέμους - εκμετάλλευση», στήθηκε ξέφρενο παιχνίδι. Με το επονομαζόμενο «βασανιστήριο της ...καραμέλας», με έκθεση ζωγραφικής. «Από τον Μιχάλη με αγάπη για τη μαμά...», υπέγραφε το έργο του ένας λιλιπούτειος καλλιτέχνης. Και πιο πέρα: «Αγάπησε όλο τον κόσμο, χρόνια πολλά, καλή χρονιά, ας ενωθούμε...».
Παιδιά από δεκάδες χώρες έστησαν τη δική τους πολύχρωμη γιορτή, παρουσιάζοντας με περηφάνια τον πολιτισμό της πατρίδας τους. Πρώτα τα παιδιά της βουλγαρικής κοινότητας, κι έπειτα αυτά της αλβανικής παρουσίασαν τραγούδια και ποιήματα από τις χώρες τους. Σε ένα από αυτά, κάποιος Αλβανός μαθητής μονολογεί θλιμμένος, νοσταλγώντας τον δάσκαλό του που αναγκάστηκε να φύγει σ' άλλη χώρα: «Εγώ δεν ήξερα τι πάει να πει μετανάστης...».
«Κάποιοι φοβούνται την ενότητά μας, θέλουν να σπείρουν ζιζάνια ρατσισμού, γιατί ξέρουν ότι τα προβλήματα μάς ενώνουν», υπογράμμισε η Αιγύπτια μαθήτρια λυκείου Μάρουα. Ενώ ο Σεΐτ Αλντογάν από τη Γραμματεία Μεταναστών του ΠΑΜΕ πρόσθεσε πως «όταν ζητάμε τα δικαιώματά μας, ξέρουμε μόνο τα κλομπ και τη βία».
Οταν οι μικροί Σάμπο, Μποράν και Σεζγκίν, από το συγκρότημα «Σεβτζάν» της Επιτροπής Αλληλεγγύης στους Πολιτικούς Κρατούμενους σε Τουρκία και Κουρδιστάν, μετέφεραν στίχους και μελωδίες από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, πιτσιρίκια άρχισαν να χορεύουν σε ένα γαϊτανάκι που μεγάλωνε διαρκώς. Η γιορτή ολοκληρώθηκε με δώρα που μοιράστηκαν σε όλα τα παιδιά. Το πιο βασικό όμως ήταν ότι, πέρα από τη στέρηση και τη θλίψη που «εξασφαλίζουν» στα παιδιά των μεταναστών οι διώξεις, η εκμετάλλευση και η ανέχεια που βιώνουν οι γονείς τους, υπάρχει η λαϊκή αλληλεγγύη...