Καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν τα δικά σου μουτζουρωμένα χέρια με το κατράμι των μυστικών υπηρεσιών.

Αυτοί προβάλλουν, ήδη, τις εναλλακτικές λύσεις τους.

Κι εσύ επιβάλλεται να γνωρίζεις πως αυτές οι «εναλλακτικές», ακριβώς γιατί είναι «εναλλακτικές» σ' αυτό το κατράμι, δεν έχουν άλλο σκοπό παρά τη συνέχεια της δικιάς σου υποταγής.

Σε θέλουν έτσι, που να συνεχίζεις να ανάβεις κερί στην Παναγιά, να ελπίζεις σε κάποιο υπερπέραν, να τρομάζεις μη και σε βλέπει ο δορυφόρος τους, που ήδη σε αντιμετωπίζει σαν κοινωνικό τσουνάμι, να σκύβεις και ξανά να σκύβεις.

Διάολε! Υπάρχει κι άλλος δρόμος.

Αρκεί να σταθείς απέναντι. Με ευθύνη για την ίδια, τη δικιά σου τη ζωή. Να περάσεις αλυσίδα το μπράτσο στο σύντροφο της δουλιάς και του αγώνα. Σ' αυτόν να εκμυστηρευτείς τις σκέψεις σου, τις αγωνίες σου, μαζί να ψάξετε αυτό που σας κάνει δυνατούς.

Και που δεν ξέρεις τα γράμματα που οι εξουσιαστές σου θέλουνε να μάθεις, καλό είναι σύντροφε. Αλλο είναι το δικό μας το σχολειό.

Με γυρισμένη την πλάτη σ' ό,τι σάπιο και μαύρο πασχίζει να λοβοτομήσει ό,τι πιο όμορφο γέννησε η εξέλιξη.

Μ' όλες τις αισθήσεις στραμμένες εκεί που οι κομμουνιστές μετράνε μια - μια τις λέξεις τους, βάζουν στο καντάρι απ' τη μια του κόσμου τις ανάγκες κι απ' την άλλη το δικό τους έχει, για να αποφασίσουν.

Θα τον γυρίσουμε τον ήλιο, ακόμα κι αν 300 Κάνσας αποφασίσουνε αλλιώς.