Υπάρχει γόνιμο έδαφος. Η πείρα των τελευταίων χρόνων επιτρέπει την εξαγωγή συμπερασμάτων, που θα οπλίσουν τους εργαζόμενους και θα συμβάλουν στην κατανόηση της αναγκαιότητας της οργάνωσης και της κινητοποίησής τους. Ανεξάρτητα από τον κυβερνητικό διαχειριστή και τα τεχνάσματα της χειραγώγησης που χρησιμοποιεί κάθε φορά (αντοχή της οικονομίας, ήπια διαχείριση, ψεύτικες προσδοκίες), συνεχίζεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική, οξύνονται τα προβλήματα, χειροτερεύει η κατάσταση των εργατικών οικογενειών - αυξάνονται τα κέρδη της πλουτοκρατίας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα κι αυτή η πραγματικότητα είναι κριτήριο για να καθορίσει τη στάση του κάθε εργαζόμενος.
Η ανεργία (και πριν και τώρα) συμβαδίζει με την επέκταση της μερικής απασχόλησης (και στο δημόσιο τομέα), την υπονόμευση των κλαδικών Συμβάσεων, την ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου, με στόχο βδομάδα 65 ωρών, σύμφωνα με το σχεδιασμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η χρόνια λιτότητα, οι απαράδεκτα χαμηλοί μισθοί και συντάξεις φέρνουν τη σφραγίδα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Η εισοδηματική πολιτική της ΝΔ (αυξήσεις 2,5% στους μισθούς και 4% στις συντάξεις), σε συνθήκες έντονης ακρίβειας, διαιωνίζει την ίδια άθλια κατάσταση.
Το ΠΑΣΟΚ διατήρησε τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, παίρνοντας επιπρόσθετα μέτρα για την αύξηση του ορίου ηλικίας, τη χειροτέρευση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης, την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Η ένταξη των ασφαλιστικών ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων στο ΙΚΑ οδηγεί σε κατάργηση βασικών δικαιωμάτων και είναι μέρος της συνολικής επίθεσης για την οικοδόμηση ενός βάρβαρου ασφαλιστικού συστήματος, που θα σημαδευτεί από την ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης, των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών.
Η κατάσταση χειροτερεύει. Η εκτίμηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι καθυστερεί η προώθηση των αποφάσεων της Λισαβόνας (για να γίνει η οικονομία της ΕΕ πιο ανταγωνιστική από την οικονομία των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας) συνοδεύεται από πρόσθετα μέτρα, στην κατεύθυνση της ανατροπής δικαιωμάτων. Η επίθεση εντείνεται και θα γίνει ακόμα πιο σκληρή σε συνθήκες πιθανής οικονομικής κρίσης.
Η πλειοψηφία των διοικήσεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού ελίσσονται, προσπαθούν να εκτονώσουν και να μπλοκάρουν αγωνιστικές διεργασίες, να ενσωματώσουν τους εργαζόμενους σε ένα πλαίσιο ανώδυνο για την κυρίαρχη πολιτική.
Ορισμένα παραδείγματα:
- Η ΓΣΕΕ μιλάει για την ανεργία, αλλά στηρίζει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που τη δημιουργεί. Οι θέσεις της κατευθύνονται σε νέα προνόμια (αναπτυξιακός νόμος) για το μεγάλο κεφάλαιο, σε νέες επιχορηγήσεις στους βιομηχάνους ακόμα και με τα χρήματα των εργαζομένων (κονδύλια του ΟΑΕΔ), πριμοδοτώντας την κερδοφορία του κεφαλαίου, συμβάλλοντας στην επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης.
- Μιλάει για τη λιτότητα και την ακρίβεια, αλλά στηρίζει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, που αποτελεί την αιχμή του δόρατος της επίθεσης για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, για την καθήλωση των μισθών. Οι όροι με τους οποίους υπέγραψε την Εθνική Γενική ΣΣΕ υπηρετούν τα συμφέροντα των βιομηχάνων, επεκτείνουν τη φτώχεια.
- Την ώρα που κλιμακώνεται η επίθεση κατά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, πιέζει για την εφαρμογή του αντιασφαλιστικού νόμου (3029 /2002) του ΠΑΣΟΚ, που προβλέπει την ενοποίηση των ειδικών ταμείων στο ΙΚΑ με προς τα κάτω εξίσωση των δικαιωμάτων.
- Οι φραστικές διαμαρτυρίες για τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής δεν παραγράφουν τις ευθύνες για τη συμφωνία και τη στήριξη που έδωσε σε καθοριστικές αποφάσεις της ΕΕ, στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ΟΝΕ, που αποτελούν βασικό στοιχείο της αντιλαϊκής πολιτικής και αιτία πολλών προβλημάτων.
- Οι δηλώσεις για την κατάσταση στις ΔΕΚΟ δεν μπορούν να ξεπεράσουν το γεγονός ότι η βασική κατεύθυνση της απελευθέρωσης της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, η ιδιωτικοποίηση, π.χ., του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, περιλαμβάνεται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ούτε μπορεί να αποσιωπηθεί ότι η λογική της μερικής μετοχοποίησης διευκόλυνε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
- Οι δηλώσεις για τους απολυμένους ναυτεργάτες δεν μπορούν να κρύψουν ότι ο ΣΥΝ έχει συμφωνήσει με την απελευθέρωση των κρουαζεροπλοίων και της Ακτοπλοΐας, που συντελεί στην όξυνση των ναυτεργατικών προβλημάτων.
- Η αντίθεση για τα νέα μέτρα που αφορούν το ωράριο δεν μπορεί να διασκεδάσει τη συμφωνία του στο σημερινό απελευθερωμένο ωράριο.
- Η θέση του για κατώτερο μισθό 1.100 ευρώ το 2007 (!!!) παρεμβαίνει αρνητικά στην προσπάθεια αναβάθμισης της απαιτητικότητας των εργαζομένων και της διεκδίκησης ουσιαστικών αυξήσεων, σε συνθήκες που το αίτημα του ΠΑΜΕ για 1.200 ευρώ έχει ενταχθεί στο πλαίσιο αιτημάτων πολλών συνδικάτων, διεκδικείται και με απεργιακό αγώνα.
- Το «αριστερό προφίλ» δεν μπορεί να κρύψει τη συμμετοχή των δυνάμεων του ΣΥΝ στη συνδιαχείριση της τακτικής του συμβιβασμού στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, στη συμμετοχή στους «κοινωνικούς διαλόγους», στην πρακτική της συναίνεσης, που στοχεύει στον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος.
Η απεργιακή κινητοποίηση στις 17 Μάρτη έχει μεγάλες απαιτήσεις και οι κομμουνιστές πρέπει να διαθέσουν όλες τους τις δυνάμεις για την επιτυχία της, επιμένοντας στην προετοιμασία των εργαζομένων για καλά οργανωμένη αναμέτρηση με την αντιλαϊκή πολιτική, για την κλιμάκωση του αγώνα.
Βασικό στοιχείο αυτής της προσπάθειας είναι η ουσιαστική συζήτηση με τους εργαζόμενους, για να κατανοηθεί η ουσία των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και η αναγκαιότητα του αγώνα με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, που είναι σε αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική, την κερδοφορία του κεφαλαίου, την ΕΕ.
Τα 1.200 ευρώ κατώτερος μισθός, η κατώτερη σύνταξη 960 ευρώ. Η υπεράσπιση του δικαιώματος της δουλιάς και η προστασία των ανέργων. Η κατάργηση των αντεργατικών νόμων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το 7ωρο - 5ήμερο, 35ωρο.
Η σύνταξη στα 60 για τους άνδρες και τα 55 για τις γυναίκες (55 και 50 για τα Βαρέα - Ανθυγιεινά), η συνταξιοδότηση στα 30 χρόνια εργασίας χωρίς προϋποθέσεις. Η αποκλειστικά δημόσια - δωρεάν Υγεία και Παιδεία, η υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η καταδίκη του λεγόμενου ευρωσυντάγματος και τα άλλα αιτήματα του ΠΑΜΕ απαντούν στις ανάγκες της εργατικής τάξης, των εργατοϋπαλλήλων.
Το πλαίσιο αυτό θα γίνεται δύναμη στα χέρια τους, στο βαθμό που υιοθετείται και διεκδικείται μαζικά, συντονισμένα, στο βαθμό που γίνεται υπόθεση των σωματείων, βάση της πάλης στους κλάδους και τους χώρους δουλιάς.
Μαζί με τα παραπάνω, η προετοιμασία της απεργίας θα δίνει δυναμική και θα συμβάλει στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης το επόμενο διάστημα, στο βαθμό που δημιουργούνται ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. Προϋποθέσεις, που αφορούν την ισχυροποίηση των δεσμών με τους εργαζόμενους στους χώρους δουλιάς και κατοικίας. Τη βελτίωση της δουλιάς των συνδικάτων, την ενίσχυση των συλλογικών διαδικασιών, την ένταξη νέων δυνάμεων (ιδιαίτερα νέων εργαζομένων, γυναικών, μεταναστών), τη συγκρότηση απεργιακών επιτροπών. Τη συσπείρωση νέων δυνάμεων (συνδικάτων, συνδικαλιστών, εργαζομένων) στο ΠΑΜΕ. Την ανάπτυξη της εργατικής αλληλεγγύης, που είναι ισχυρό μέσον για την αντιμετώπιση της εργοδοτικής τρομοκρατίας.
Οι αποφάσεις του 17ου Συνεδρίου του Κόμματος προωθούνται μέσα στην πάλη για τα προβλήματα των εργαζομένων. Η δράση των κομμουνιστών, ο προβληματισμός που δημιουργεί η όξυνση των προβλημάτων διαμορφώνουν κατάλληλο έδαφος για την ανάληψη πρωτοβουλιών από τις Κομματικές Οργανώσεις για συστηματική ιδεολογικοπολιτική δουλιά με τις θέσεις, με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.
Η επίλυση του προβλήματος της ανεργίας, η εξασφάλιση του δικαιώματος στην πρόληψη και την προστασία της Υγείας, στη μόρφωση, η προσαρμογή των εργασιακών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων στις ανάγκες των εργαζομένων απαιτεί ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές κι αυτό σημαίνει ότι ο προσανατολισμός της δράσης σε κάθε μάχη πρέπει να βοηθάει στη συγκέντρωση δυνάμεων, στην αλλαγή του συσχετισμού, στην ενίσχυση του ΚΚΕ.