Πριν λίγα χρόνια ήταν πολλοί που εξέφραζαν τη θέση ότι στην Ελλάδα «βγαίνουν» εύκολα - και ύποπτα, υποστήριζαν - στη σύνταξη εργαζόμενοι μικρής σχετικά ηλικίας, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται πολύ τα ασφαλιστικά ταμεία και να δυσκολεύεται η παραγωγικότητα και η ανάπτυξη της οικονομίας. Και οι τότε «ανησυχούντες» ζητούσαν από το κράτος να λάβει μέτρα, όχι μόνο για το δραστικό περιορισμό των «πρόωρων συντάξεων», αλλά και για την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, ώστε να χτυπηθεί η «παρανομία» και - όπως έλεγαν - «να ανασάνουν τα ταμεία».

Κι ενώ, όλ' αυτά συνεχίζονται να λέγονται σε όλους τους τόνους. Ενώ, η ΕΕ προωθεί την ακόμη μεγαλύτερη επιμήκυνση του «εργάσιμου βίου», βλέπουμε να γίνονται σωρηδόν «εθελούσιες απολύσεις» (!) - ιδιαίτερα στον λεγόμενο «ευρύτερο δημόσιο τομέα» - οι οποίες, κατά το πλείστον, οδηγούν σε «πρόωρες συντάξεις» και πλήττουν τα Ταμεία και τον κρατικό προϋπολογισμό. Και, βέβαια, δεν ακούμε την παραμικρή διαμαρτυρία ή αντίδραση από τους προαναφερόμενους, που καμώνονταν πως νοιάζονται για την Κοινωνική Ασφάλιση. Αν αναρωτιέστε γιατί, η εξήγηση είναι απλή: Η εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων ήταν και συνεχίζει να είναι η πραγματική τους έγνοια...