Στην αρχαιότητα, η μυρτιά λεγόταν μύρτος και ο καρπός της μύρτο. «Μύρτος» τιτλοφορείται το νέο μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι (εκδόσεις Καστανιώτη). Ο Μάτεσις «μαθητεύοντας» (για το θεατρικό και πεζογραφικό του έργο), στην αρχαιοελληνική μυθολογία και γλώσσα, «κυνηγός» πάντα στοιχείων, λέξεων, εννοιών, συμβόλων της αρχαίας μυθολογίας και γλώσσας, που εσαεί θα διερμηνεύουν τα ανθρώπινα (γέννηση, θάνατος, πόθοι, πάθη, ψυχή, πνεύμα, συνείδηση -υποσυνείδητο), της κοινωνίας τα φαινόμενα και τα μυστήρια της φύσης, έπλασε ένα ακόμη συμβολικό, καυστικά κριτικό, κοινωνικό μυθιστόρημα. Με καθημερινή, χυμώδη, νοηματικά πολύσημη, γοργή, κοφτή, ειρωνικά κοφτερή γλώσσα, με συναρπαστική, ρεαλιστική αλλά και υπερρεαλιστικών εξάρσεων μυθοπλασία, συνθέτει την ηθικο-ψυχοδιανοητικά αβυσσαλέα «τοιχογραφία» της λεγόμενης «καλής» προπολεμικής ελληνικής κοινωνίας. Πρόσωπα του έργου μια αστική οικογένεια, οι παρακεντέδες κι οι παρόμοιοί της, με την κοινωνική τύφλα, την υποκρισία, έπαρση, τα ψεύδη, τα κρυφά αμαρτήματα, τις προλήψεις και τα γεννήματά της. Η Περσεφόνη και ο Μύρτος. Ενα αγόρι που κυοφορήθηκε, γεννήθηκε και έμεινε «κοιμώμενο» έως τα οχτώ χρόνια. Ωσπου, ξάφνου, ενώ ετοίμαζαν την κηδεία του, ξύπνησε από το εφιαλτικά προφητικό όνειρο που έβλεπε και, ως άλλος Τειρεσίας, κραύγασε στην κοινωνία που τον γέννησε: «Και τα μισά να σας αποκαλύψω από τα όσα έχω δει εγώ, εσείς ούτε θα τα δείτε με τα μάτια σας, ούτε θα τα πιστέψετε, ούτε θα τα καταλάβετε».