Πριν από είκοσι χρόνια περίπου, ο τότε πρωθυπουργός και μακαρίτης πλέον Ανδρέας Παπανδρέου είχε κάνει λόγο, για τα «ρετιρέ» και τα «υπόγεια», υπονοώντας τους εργαζόμενους στον τότε δημόσιο τομέα και ιδιαίτερα στις ΔΕΚΟ και τις δημόσιες τράπεζες, από τη μια, και από την άλλη τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Στις μετέπειτα δύο δεκαετίες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ εκμεταλλεύτηκαν πολύμορφα τη λογική αυτή, τόσο για να καλλιεργούν κάθε λογής συντεχνιακές και διχαστικές αντιλήψεις μέσα στην εργατική τάξη, όσο και για να προωθούν και υλοποιούν, με τις λιγότερο δυνατό αντιδράσεις και πολιτικό κόστος, μια πολιτική αναδιανομής της φτώχειας και αφαίρεσης δικαιωμάτων και κατακτήσεων («εξίσωση προς τα κάτω») σε βάρος των εργαζομένων, ενώ, την ίδια στιγμή, ενίσχυαν πολύμορφα τα ήδη προκλητικά προνόμια και κέρδη της πλουτοκρατίας.

Φτάσαμε έτσι, εν έτει 2005 και αμφισβητείται πλέον ευθέως, ακόμη και η αρχή της μονιμότητας, ενώ, ο Κ. Καραμανλής, στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου προανάγγειλε νέες αντιδραστικές αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση και τις λεγόμενες ΔΕΚΟ, οι οποίες θα χειροτερεύσουν ακόμη περισσότερο τις συνθήκες δουλιάς και αμοιβής των εργαζομένων και ο Θ. Πάγκαλος ζήτησε να καταργηθεί το εφάπαξ...

Οι εργαζόμενοι, ψηφοφόροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα στους χώρους των πρώην ΔΕΚΟ, ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους...