2. Μπροστά σε μια φωτογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου στην Κρήτη, μιλώντας για το «βασικό μέτοχο», ο Καραμανλής ανακαλύπτει πόσο εύκολο είναι να παίρνεις όχι μόνο τα λόγια σου πίσω, αλλά και το σχήμα του λαγού, θυμίζοντάς μας έτσι το ανέκδοτο: «Ενας λαγός εξιστορούσε σε άλλα ζώα του δάσους πώς κυνήγησε και έφαγε το λιοντάρι. Αλλά, για κακή του τύχη, εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται μπροστά του το λιοντάρι, κι ο λαγός σταματά τη διήγηση, στρέφεται στο βασιλιά του δάσους και δικαιολογείται: "Λέμε και καμιά βλακεία, να περνά η ώρα..."»!
3. Μη μας βρομίζετε άλλο με τον Βαβύλη και τα άλλα τα καλά παιδιά. Δεν προσθέτουν το παραμικρό στην ιστορία σας. Αντιθέτως, σας βοηθούν όσο κανείς άλλος για να ανανεώσετε ως κυβέρνηση την ελεεινή και τρισάθλια πραγματικότητα. Ο Βαβύλης είναι στήριγμα στο μηχανισμό του κράτους. Και μπαστούνι στο δεξί χέρι του Χριστόδουλου. Ο δε Ειρηναίος πρόσβαλε όχι μόνο τους Ελληνες, αλλά και το αίμα των Παλαιστινίων που χύνεται αδιάκοπα για την πρωτεύουσά τους, την Ιερουσαλήμ. Αίμα Παλαιστινίων πούλησαν στους Σιωνιστές, και το αίμα, ως γνωστόν, πάντα επιστρέφει και εκδικείται. Μη μας βρομίζετε με τις σχέσεις που έχετε σε οποιοδήποτε επίπεδο με τους Σιωνιστές του Ισραήλ και τη Μοσάντ, που σιγά σιγά μπαίνει στη ζωή μας. Η παραμικρή επαφή μαζί τους είναι εθνικά επιζήμια. Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός αναλυτής για να καταλάβει τι έγινε στην Ιερουσαλήμ.
4. Μη μας βρομίζετε με υποσχέσεις που γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι δεν μπορείτε να τηρήσετε ούτε στο ελάχιστο. Κι αυτό συμβαίνει, αγαπητοί Νεοδημοκράτες, γιατί ποτέ δε σεβαστήκατε το λόγο σας, πράγμα που δηλώνει την καταγωγή της παιδείας σας, η οποία προέρχεται από τα κομμωτήρια κι όχι από τις βιβλιοθήκες, όπως θα έπρεπε. Ετσι μάθατε να καλλιεργείτε τις τρίχες σας και τις τρίχες των άλλων, και όχι το πνεύμα, ως οφείλατε, από τη στιγμή που θέλετε -τρομάρα σας!- να μας κυβερνάτε.
5. Μη μας βρομίζετε άλλο στις δύσκολες στιγμές μας, όταν χάνουμε τα λιγοστά πνευματικά μας στηρίγματα. Ξημερώματα της 29ης Μαρτίου έκλεισε τα θαυμάσια μάτια του ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης και συνάντησε επιτέλους το «θηρίο» του; «Μη φεύγεις, θηρίο/ θηρίο με τα σιδερένια δόντια/ θα σου φτιάξω ένα ξύλινο σπίτι/ θα σου δώσω ένα λαγήνι/ θα σου δώσω κι ένα κοντάρι/ θα σου δώσω κι άλλο αίμα να παίζεις./ Θα σε φέρω σ' άλλα λιμάνια/ να δεις τα βαπόρια πώς τρώνε τις άγκυρες/ πώς σπάζουν στα δυο τα κατάρτια/ κι οι σημαίες ξάφνου να βάφονται μαύρες./ Θα σου βρω πάλι το ίδιο κορίτσι/ να τρέμει δεμένο στο σκοτάδι το βράδυ/ θα σου βρω πάλι το σπασμένο μπαλκόνι/ και το σκύλο ουρανό/ που βαστούσε τη βροχή στο πηγάδι./ Θα σου βρω πάλι τους ίδιους στρατιώτες/ αυτόν που χάθηκε παν τρία χρόνια/ με την τρύπα πάνω απ' το μάτι/ κι αυτόν που χτυπούσε τη νύχτα τις πόρτες/ με κομμένο το χέρι./ Θα σου βρω πάλι το σάπιο μήλο./ Μη φεύγεις, θηρίο/ θηρίο με τα σιδερένια δόντια».