Επανάσταση. Μια λέξη που χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια πολύ συχνά. «Ειρηνική Επανάσταση» στη Σερβία το 2000, «Επανάσταση των Ρόδων» στη Γεωργία το 2003, «Πορτοκαλί Επανάσταση» στην Ουκρανία το 2004, «Επανάσταση των Κέδρων» στο Λίβανο και πιο πρόσφατα η «Επανάσταση της Τουλίπας» ή «Λεμονί Επανάσταση» στην Κιργιζία.

Σε όλες τις παραπάνω «πολύχρωμες και βελούδινες επαναστάσεις» δεν ανατράπηκε κανένα σύστημα, ο καπιταλισμός που υπήρχε συνεχίζει να υπάρχει ακόμα πιο αδιάλλακτος και η μόνη διαφορά είναι πως άλλαξαν οι κύκλοι που κατέχουν την εξουσία.

Η αλλαγή των κύκλων αυτών πραγματοποιείται για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα (πετρέλαιο, αέριο) και για να γίνει αυτό, έχουν διαθέσει πολλά χρήματα, εξειδικευμένη εκπαίδευση και ανθρώπινο δυναμικό. Οταν ανατράπηκε η Σοβιετική Ενωση, κεντρικό μέλημα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ για την περιοχή ήταν να αποδυναμώσει την επιρροή της Ρωσίας και να κυριαρχήσει στην περιοχή.

Μετά τις ανατροπές που συντελέστηκαν στις χώρες του σοσιαλισμού, ακολουθήθηκαν αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές πολιτικές. Οι κυβερνήσεις που ξεπήδησαν από τις «εξεγέρσεις», εκτός των άλλων, ακολουθούν ακόμα πιο αντιλαϊκή πολιτική, με φιλο-Δυτικό προσανατολισμό, ασπάζονται τις οικονομικές πολιτικές της «ελεύθερης αγοράς», ανοιχτές στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με δείγματα αντικομμουνισμού (π.χ. απαγόρευση της παρέλασης για το γιορτασμό της Αντιφασιστικής Νίκης στην Ουκρανία).

Διεξάγονται ή αναμένεται να διεξαχθούν εκλογές. Το εκλογικό αποτέλεσμα θεωρείται από τους «αντιπολιτευόμενους» ως νοθευμένο, αρχίζουν διαδηλώσεις που παίρνουν μαζικό χαρακτήρα, πιθανές καταλήψεις, υπάρχει ένα σίριαλ λαϊκού ξεσηκωμού και πολιτικής ίντριγκας με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τη συμμετοχή φοιτητών και τελικά επαναλαμβάνονται οι εκλογές ή ανακηρύσσεται νικητής ο «αντιπολιτευόμενος» υποψήφιος. Το καινούριο στοιχείο σε όλα αυτά είναι πως αφετηρία αυτών δεν αποτελούν οι μακροχρόνιες απεργίες (π.χ. των ανθρακωρύχων στην Ουκρανία) ή οι κοινωνικοί αγώνες, αλλά οι κατηγορίες για νοθεία των εκλογών με τα οριακά αποτελέσματα των δύο υποψηφίων.

Σημαντικό ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει είναι η στάση της αστυνομίας και του στρατού. Γιατί δεν επενέβη ο στρατός ή η αστυνομία, για να καταστείλει τις λεγόμενες «αυθόρμητες εξεγέρσεις»; Αν εξαιρέσει κανείς την περίπτωση της Κιργιζίας, όπου έγινε μια μικρή προσπάθεια καταστολής, στις υπόλοιπες χώρες ο ρόλος τους ήταν μάλλον αντίθετος, δε στήριξαν τις αρχές και συντάχθηκαν με την αντιπολίτευση.