Το 1992, η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τον διαβόητο νόμο Σιούφα, προχώρησε σε μια σοβαρή περικοπή των μέχρι τότε συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Το ΠΑΣΟΚ, ως αξιωματική αντιπολίτευση τότε, υποσχόταν την κατάργηση του προαναφερόμενου νόμου, αλλά, ερχόμενο λίγο μετά στην κυβέρνηση, «ξέχασε» τις υποσχέσεις του και εφάρμοσε το νόμο Σιούφα. Και όχι μόνο. Το 2002 έδωσε το δικό του χτύπημα, με το νόμο Ρέππα, πετσοκόβοντας ακόμη περισσότερο τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων. Τότε, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έβαλαν πλάτη στην προώθηση και στην εφαρμογή του προαναφερόμενου νόμου, ελαχιστοποιώντας τις αντιδράσεις των εργαζομένων. Βασικό επιχείρημά τους ήταν η εξασφάλιση της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος και, ιδιαίτερα, του ΙΚΑ, μέχρι το 2035. Προχτές, η ίδια ακριβώς ηγεσία της ΓΣΕΕ, παρουσιάζοντας την αναλογιστική μελέτη του Ινστιτούτου Εργασίας της Συνομοσπονδίας, ομολόγησε ότι η βιωσιμότητα του ΙΚΑ φτάνει δε φτάνει μέχρι το 2017 και ζήτησε «νέο διάλογο» και τη σύναψη μιας «νέας εθνικής κοινωνικής συμφωνίας». Από κοντά, οι συμμετέχοντες στην εκδήλωση εκπρόσωποι των μεγαλοβιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων άρπαξαν αμέσως την πάσα και μίλησαν για την ανάγκη συναίνεσης, με στόχο μια νέα αντεργατική μεταρρύθμιση, ενώ, το ίδιο έκανε χτες και ο υπουργός Οικονομίας.

Με άλλα λόγια, τόσα χρόνια τώρα, ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει σε βάρος των εργαζομένων. Και θέλουν να συνεχίσουν, με ακόμη χειρότερα μέτρα. Θα τους αφήσετε;