Οταν οι αγρότες βγαίνουν στους δρόμους και φωνάζουν «πεινάμε», κάποιοι μπορεί να τους θεωρούν υπερβολικούς. Κι όμως! Στα χωριά υπάρχουν, πράγματι, άνθρωποι που κυριολεκτικά πεινάνε.

Ο γέροντας και η γερόντισσα, που καλούνται να ζήσουν με το μηνιάτικο βοήθημα των 200 ευρώ, πεινάνε. Γιατί μ' αυτά τα χρήματα δυσκολεύονται να εξασφαλίζουν, πάντα, το καθημερινό φαΐ. Κι αν κοιτάξουν μόνο το φαΐ, θα τους λείψουν τα φάρμακα.

Ο γεωργός, που έχει στην κατοχή του 10 και 20 στρέμματα - κι είναι πολλοί με τόσα χωράφια - και δεν έχει συμπληρωματικό εισόδημα, πεινάει. Κι αν κοιτάξει μόνο πώς να ταΐσει την οικογένεια θα του λείψουν όλα τ' άλλα. Δε θα έχει ούτε για έναν καφέ στο καφενείο, ούτε για τσιγάρα. Και, φυσικά, αδυνατεί να σπουδάσει τα παιδιά του, καθώς τα έξοδα της «δωρεάν» Παιδείας είναι σήμερα πάρα πολλά, που καθιστούν απλησίαστες τις σπουδές για τους φτωχούς.

Ισως να φαίνεται απίθανο, αλλά η οικονομική ανέχεια εξαναγκάζει κάποιους να επιστρέφουν σε «παραδοσιακές» μορφές αναζήτησης τροφής. Το κυνήγι στο βουνό, το ψάρεμα στο ποτάμι, η συγκέντρωση χόρτων στα λιβάδια, που για άλλους αποτελούν «χόμπι» και «σπορ», για μερικούς από τους πάμφτωχους των χωριών είναι αναγκαία διαδικασία για την εξασφάλιση της καθημερινής τροφής.

Βεβαίως, το ποσοστό των χωρικών, που «μετακόμισαν» από το επίπεδο της φτώχειας στο στάδιο της εξαθλίωσης, είναι μικρό. Είναι, όμως, ενδεικτικό για το προς τα πού οδηγείται η κατάσταση.

Αλλά αυτό που φαίνεται, πλέον, «διά γυμνού οφθαλμού» είναι η εκτεταμένη φτώχεια που επικρατεί στην ύπαιθρο. Το αντιλαμβάνεσαι, βλέποντας τα καφενεία να κλείνουν αποβραδίς, λόγω έλλειψης πελατών. Το καταλαβαίνεις, παρατηρώντας τα σκυθρωπά πρόσωπα των ξωμάχων, ακούγοντας τα οργισμένα παράπονά τους. Το συνειδητοποιείς, μετρώντας τα ονόματα «στα δεφτέρια των βερεσέδων» στα μπακάλικα, στα περίπτερα, ακόμα και στα φαρμακεία.

Η συντριπτική πλειοψηφία των γεωργών και κτηνοτρόφων είναι φτωχοί άνθρωποι. Το αγροτικό εισόδημα είναι μικρό και δε φτάνει να καλύψει ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες μιας φτωχής ζωής. Και ο κάτοικος του χωριού - όπως κι αυτός της πόλης - καλείται ν' αντιμετωπίσει τη συνεχή κι αδυσώπητη επίθεση της ακρίβειας.

Ακρίβεια στα γεωργικά μέσα και εφόδια - λιπάσματα, φυτοφάρμακα, καύσιμα, σπόροι, μηχανήματα κ.ά. - που ανεβάζει στα ύψη το κόστος παραγωγής. Ακρίβεια στα είδη λαϊκής κατανάλωσης - τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, πετρέλαιο θέρμανσης, ποτά, τσιγάρα κ.ά. - που είναι χρειαζούμενα. Ακρίβεια στην Παιδεία, στην Υγεία και πού να τα βρει ο φτωχός αγρότης να πληρώσει για τα φροντιστήρια των παιδιών, για την αρρώστια των παππούδων;

Κάθε χρόνο και χειρότερα. Ο αγρότης δουλεύει περισσότερο και εισπράττει λιγότερα. Γιατί οι τιμές των προϊόντων που παράγει πέφτουν και, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν καλύπτουν ούτε το κόστος παραγωγής. Μάλιστα, τη χρονιά που πέρασε, πάρα πολλοί παραγωγοί δεν κατάφεραν να πουλήσουν όλη τη σοδειά τους και η «χασούρα» ήταν τεράστια. Κι όσοι έπαθαν και ζημιές στις καλλιέργειες - από θεομηνίες ή αρρώστιες - «φίδι που τους έφαγε», αφού, αν και πληρώνουν για την ασφάλιση της παραγωγής στον ΕΛΓΑ, η αποζημίωση που παίρνουν - όσοι παίρνουν - είναι πολύ μικρή και δίνεται με μεγάλη καθυστέρηση. Με καθυστέρηση πληρώνονται και τις επιδοτήσεις, που πολλές φορές μπλέκουν στα «γρανάζια» της κοινοτικής και ελληνικής γραφειοκρατίας. Υπάρχουν και κάποιοι, που μένουν χωρίς το παραμικρό εισόδημα, πέφτοντας θύματα εμπόρων που παίρνουν τη σοδειά τους και εξαφανίζονται χωρίς να τους ξεπληρώσουν, ή «βαράνε κανόνι» και τους βάζουν «φέσι».

Αποτέλεσμα όλων αυτών των «συγκυριών» και «ατυχιών», είναι να αυξάνονται, συνεχώς, τα αγροτικά χρέη στις τράπεζες, ενώ πολλοί αγρότες «χρωστούν και της Μαριλούς».

Αλλά, τι φταίει και ο αγροτικός κόσμος ζει στη φτώχεια; Είναι η «μοίρα» του αγρότη να δυστυχεί;

Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι μικρονοικοκυραίοι της υπαίθρου αντιλαμβάνονται ότι για τα βάσανά τους ευθύνεται η αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εφαρμόζουν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του δικομματισμού. Μια πολιτική, που μειώνει το αγροτικό εισόδημα και δυσκολεύει τη ζωή στο χωριό. Μια πολιτική, που επιβάλλει περιορισμούς στις καλλιέργειες και στην παραγωγή, απαγορεύοντας στον αγρότη να ξεπεράσει τα όρια και ν' αυξήσει το πενιχρό εισόδημά του.

Μια πολιτική, που, με την εξευτελιστική σύνταξη του ΟΓΑ, μετατρέπει τους απόμαχους της αγροτικής δουλιάς σε ζήτουλες των παιδιών τους. Μια πολιτική, που αρπάζει τη γη από τους μικρομεσαίους αγρότες και δημιουργεί νέου τύπου τσιφλικάδες.

Μια πολιτική, που ερημώνει την ύπαιθρο, αποκόπτει τους Ελληνες από τα χωριά τους, αδυνατίζει την ακριτική Ελλάδα.

Η αγωνιστική αντίδραση πολλών ξωμάχων σ' αυτήν την πολιτική, όπως εκφράζεται με τις συνεχείς, μαζικές και δυναμικές, αγροτικές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων, αποτελεί ένα από τα λίγα παρήγορα σημάδια στην ελληνική ύπαιθρο της φτώχειας.

Αυτό που μένει είναι αυτή η αγωνιστική αντίδραση να πάρει πολιτικό χαρακτήρα. Η μικρομεσαία αγροτιά καλείται να συνεχίσει τους αγώνες, σε συμπαράταξη με την εργατιά και τα άλλα λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης, με στόχο την ανατροπή της αντιαγροτικής - αντιλαϊκής πολιτικής και με προοπτική την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις εφαρμογής μιας άλλης πολιτικής, υπέρ των συμφερόντων των μικρομεσαίων αγροτών, προς όφελος του λαού και του τόπου.