Αυτό είναι το θέμα της 7ης ταινίας του Τζιάνι Αμέλιο. Ενας πατέρας, μόλις γεννηθεί το ανάπηρο παιδί του, το βάζει στα πόδια. (Στη γέννα χάνει και τη γυναίκα του). Σε λίγο διάστημα ξεχνάει τα πάντα. Ζει και εργάζεται σα να μην είχε συμβεί τίποτα! Κάνει, μάλιστα, και άλλη οικογένεια. Φέρνει στον κόσμο και ένα αρτιμελές παιδί. Το άλλο, το ανάπηρο, το φροντίζουν οι συγγενείς της γυναίκας του. Αυτός θέλει να το ξεχάσει!

Ο μικρός ανάπηρος γίνεται 15 χρόνων. Πρέπει να κάνει μια σοβαρή εγχείρηση. Τον φέρνουν στον πατέρα του και τον παρακαλούν, για ψυχολογικούς λόγους, να είναι αυτός εκείνος που θα συνοδεύσει το παιδί στο νοσοκομείο. Ο πατέρας δέχεται. Πατέρας και γιος φεύγουν για τη Γερμανία και από εκεί για τη Νορβηγία. Τα δυο αυτά πρόσωπα, μέσα από τις περιπέτειες της θεραπείας, αλλά και τη γλυκιά καθημερινότητά τους, γνωρίζονται. Και αγαπιούνται, όπως είναι φυσικό!..

Ο καλός Ιταλός σκηνοθέτης, κατόρθωσε το, σχεδόν, ακατόρθωτο. Εχοντας στα χέρια του ένα θέμα μελό, ένα εμπορικό στοιχείο για κάποιον άλλον, αδιαφόρησε για τα φθηνά και τα πεπατημένα και στόχευσε στο κέντρο του προβλήματος. Απέφυγε την εύκολη συγκίνηση και έφτιαξε μια ταινία, η οποία, με συνετό και λιτό τρόπο, μας βάζει μπροστά στις ευθύνες μας. Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, τα παιδιά με τις ειδικές ανάγκες, δε χρειάζονται τη λύπη μας. Δεν είναι για λύπηση. Είναι άνθρωποι με αισθήματα και συναισθήματα. Ανθρωποι που θέλουν να αναπνεύσουν. Που θέλουν χώρο να εκφραστούν. Απαιτούν την αγάπη μας και την ανυπόκριτη στοργή μας. Οχι αυτή που προσφέρουν, για ιδιοτελείς σκοπούς και λόγους, κάποιες φιλάνθρωπες «κατίνες» και κάποια «φιλεύσπλαχνα» άσυλα! Την αγάπη που πηγάζει από εκτίμηση. Εκτίμηση για την προσωπικότητα και όχι για την αναπηρία!

Είναι σίγουρο πως αν τελικά μπείτε στην αίθουσα και δείτε την ταινία, θα γίνετε καλύτεροι άνθρωποι! Ο σκηνοθέτης μάς βοηθάει να κάνουμε μια σωστότερη προσέγγιση στο ζήτημα. Δε μας ζητάει να γίνουμε χριστιανοί. Μας ζητάει να γίνουμε φυσιολογικοί με τους φυσιολογικούς ανάπηρους! Να διώξουμε τις ντροπές, τους φόβους και τις ενοχές. Να ελευθερωθούμε εμείς και να ελευθερωθούν και οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες! Μόνο έτσι μπορούμε, και εμείς και αυτοί, να έχουμε ίσες σχέσεις!

Παίζουν: Κιμ Ρόσι Στιούαρτ, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Αντρέα Ρόσι (το παιδί), Αλα Φέροβιτς.