Χαρακτηριστικά της κυβέρνησης αυτής ήταν η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, η πρόσδεσή της στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ, η πολιτική έντασης με το Πακιστάν και ιδιαίτερα η τροφοδότηση της «κομουναλιστικής»* βίας και αντιπαράθεσης.
Πιο χαρακτηριστικό επεισόδιο «κομουναλιστικής» βίας ήταν το πογκρόμ ενάντια σε μουσουλμάνους και χριστιανούς το 2002 στο κρατίδιο Γκουζαράτ, που οδήγησε σε πάνω από 2.000 νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες ξεσπιτωμένους.
Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός είναι ένα πρόβλημα γενικευμένο και στις άλλες χώρες της περιοχής. Ειδικό πρόβλημα αποτελούν και οι ένοπλες μαοϊκές ομάδες, οι οποίες μάλιστα στην Ινδία επικεντρώνουν τη δράση τους ιδιαίτερα στη ζώνη επιρροής των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
Το BJP εξέλεξε 137 (με τους συμμάχους του στο συνασπισμό 189) βουλευτές, ενώ το «Κογκρέσο» (της Γκάντι) εμφανίστηκε αποδυναμωμένο με μόλις 145 (με τους συμμάχους του, της «Ενιαίας Προοδευτικής Συμμαχίας», 219) βουλευτές.
Για να σχηματίσει κυβέρνηση η «Ενιαία Προοδευτική Συμμαχία» (6 κόμματα με επικεφαλής το «Κογκρέσο») χρειάστηκε τη στήριξη του αριστερού Μετώπου. Τα ΚΚ και το Μέτωπο αποφάσισαν να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, στη βάση της στήριξης ενός «Κοινού Μίνιμουμ Προγράμματος», χωρίς όμως να συμμετέχουν σε αυτή.
Το Κοινό Μίνιμουμ Πρόγραμμα περιλαμβάνει ορισμένα μέτρα κατά των ιδιωτικοποιήσεων, κοινωνικές παροχές προς τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μη συμμετοχή στην «αντιτρομοκρατική πολιτική» των ΗΠΑ κατά του Ιράκ και άλλων χωρών, πολιτική συνεργασίας με τις γειτονικές χώρες, όπως το Πακιστάν, την Κίνα, κλπ.
Παράλληλα, δημιουργήθηκε ένα επιτελείο του Μετώπου όπου συμμετέχουν 2 εκπρόσωποι από το ΚΚΙ, 2 από το ΚΚΙ(Μ), και από 1 από τα άλλα 2 κόμματα οι οποίοι συναντιούνται σε μηνιαία βάση για το συντονισμό τους μέσα και έξω από τη Βουλή.
Σε γενικές γραμμές η στάση τους είναι η εξής: Εκτιμούν την κυβέρνηση της Συμμαχίας του «Κογκρέσου» ως μια αστική κυβέρνηση. Οτι οι προσδοκίες των λαϊκών μαζών δεν πρόκειται να δικαιωθούν από την πολιτική της κυβέρνησης. Θεωρούν ότι η κυβέρνηση αυτή, αν και με ορισμένα θετικά στοιχεία, όπως η υπεράσπιση του δημοκρατικού και κοσμικού χαρακτήρα του κράτους, έχει, στην ουσία, τους ίδιους ταξικούς προσανατολισμούς με την προηγούμενη κυβέρνηση, οι οποίοι υπαγορεύονται από το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΠΟΕ, και θα ακολουθήσει νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική.
Κατά συνέπεια, η στήριξή τους δεν είναι δεδομένη ούτε με ορίζοντα προοπτικής. Συνεχίζουν να πιέζουν για την εφαρμογή ορισμένων φιλολαϊκών μέτρων που περιέχει το Κοινό Μίνιμουμ Πρόγραμμα και να αντιπαλεύουν σθεναρά οτιδήποτε θεωρούν αρνητικό, ιδιαίτερα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ταυτόχρονα, προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη νέα κατάσταση ώστε να δυναμώσουν τις Κομματικές τους Οργανώσεις - ιδιαίτερα, να αλλάξουν το συσχετισμό των δυνάμεων και να ωριμάσουν οι συνθήκες για μια πραγματική εναλλακτική λύση.
Το ΚΚΙ προβάλλει το σύνθημα «της κομμουνιστικής και αριστερής ενότητας για μια Αριστερή Δημοκρατική Εναλλακτική Λύση», ενώ το ΚΚΙ(Μ) το σύνθημα της τρίτης εναλλακτικής λύσης, της διαμόρφωσης δηλαδή ενός μπλοκ δυνάμεων, που δε θα είναι απλά μια εκλογική συμμαχία, όπως η σημερινή, αλλά θα υπάρχει συμφωνία σε ένα προγραμματικό πλαίσιο, σε διάκριση από τους δύο αστικοτσιφλικάδικους - όπως τους αποκαλεί - συνασπισμούς γύρω από το BJP και από το «Κογκρέσο».
ΚΚΙ και ΚΚΙ(Μ) επιμένουν στον ανεξάρτητο ρόλο των κομμουνιστών και του αριστερού μετώπου, ιδιαίτερα στο πεδίο των αγώνων, και στην προβολή του προγραμματικού τους πλαισίου πέρα από το Μίνιμουμ Κοινό Πρόγραμμα. Αναγνωρίζουν ένα ρόλο και σε άλλα περιφερειακά κόμματα που υπάρχουν στα διάφορα κρατίδια, επιζητούν επαφή και επίδραση σε αυτά και τελικά συνεργασία μαζί τους.
--------
*Κομουναλισμός: Το φαινόμενο της σύγκρουσης και έντασης μεταξύ δύο κοινοτήτων (εθνοτικών- φυλετικών- θρησκευτικών) που συνυπάρχουν στην ίδια περιοχή.