Το μυθιστόρημα κατέχει την πρώτη θέση στην προτίμηση του αναγνωστικού κοινού. Επειδή το μάκρος του είναι αρκετά μεγάλο, χρειάζονται κότσια για να μην ελαττωθεί η ένταση του ενδιαφέροντος και να κρατηθεί αμείωτο ως το τέλος. Στο κλασικό μυθιστόρημα, για ανανέωση, αντιτάχθηκε το λεγόμενο αντιμυθιστόρημα κι οι συγγραφείς βρήκαν κι άλλους τρόπους για να εντυπωσιάσουν.

Περίπτωση σχετική ο Μήτσος Κασόλας στο «Σάπιο νερό» (έκτη έκδοση). Το μυθιστόρημά του ξεκινάει με διάλογο των ηρώων του με τον ίδιο το συγγραφέα, κάπου και με τον αναγνώστη και πότε πότε δίνει μια και δυο λύσεις στην πλοκή, όπως και στο τέλος της αφήγησης, που το παρουσιάζει με παραλλαγές.

Κυρίαρχο το ερωτικό στοιχείο, που χρησιμοποιείται δεόντως και ως μέσον για αλύπητα χτυπήματα στον κατήφορο που έχει πάρει η αστική τάξη. Ομως δεν είναι αλέκιαστη κι η ηθική στάση ή θέση του πρωταγωνιστή, που κρατάει μόνιμα υψωμένο το μαστίγιο.

Ο μύθος του, η όμορφη πλούσια κι ο ωραίος φτωχοδιάβολος, όπως ομολογεί κι ο ίδιος ο συγγραφέας, είναι πολύ «φορεμένος», μόνο που ο τρόπος της τεχνικής, που τον προβάλλει ο Μ. Κασόλας, τού δίνει άλλες διαστάσεις.

Ας κρίνει, τελικά, κι ο αναγνώστης, επικαλούμαστε κι εμείς την αρωγή του, αν θα προτιμούσε την πεπατημένη ή τα ασυναρμολόγητα κομμάτια, που όμως δένουν από μόνα τους. (Εκδόσεις Καστανιώτη).