ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΑΝΤΟ
Παράφορο πάθος
Παρασκευή 20 Μάη 2005

Ντανιέλ Οτέιγ, Άννα Μουγκλαλίς
Εδώ έχουμε μια πολύ όμορφη, ελληνικής μάλιστα καταγωγής, γυναίκα (Αννα Μουγκλαλίς). Και έναν όχι όμορφο, αλλά πολύ αρρενωπό, όπως λένε, άντρα (Ντανιέλ Οτέιγ). Το μείγμα αυτού του ζευγαριού βγάζει φωτιές. Τα υπόλοιπα σιγοβράζουν, μέσα στη χλιδή και τον πλούτο. Και την ίντριγκα, εντάξει!

Διάσημος, κάτω από ψευδώνυμο, συγγραφέας απολαμβάνει την επιτυχία του, και το χρήμα, στο καταπληκτικό σπίτι του, στις όχθες της λίμνης της Γενεύης, που μοιράζεται με την πλούσια και όμορφη δικηγόρο γυναίκα του. Μια μέρα γνωρίζει «τυχαία» μια πολύ όμορφη νέα γυναίκα. Την ίδια νύχτα κοιμάται μαζί της. Η «μυστηριώδης» αυτή νέα είναι η μνηστή και γίνεται - αμέσως - γυναίκα του προγονού του. Το έργο δε σταματάει εδώ τις «εκπλήξεις» του. Πατριός και προγονός μοιράζονται (κρυφά) το όμορφο μοντέλο από την Κρακοβία, όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια. Οι «εκπλήξεις», ωστόσο, συνεχίζονται. Μια φίλη της όμορφης ερωμένης του, από την Κρακοβία και αυτή, στέλνει ένα γράμμα με το οποίο ζητάει από το συγγραφέα, ο οποίος είναι και αυτός από την Κρακοβία, ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, αλλιώς θα αποκαλύψει στον κόσμο πως τα βιβλία, που τον έχουν κάνει διάσημο και πλούσιο, δεν τα έχει γράψει αυτός, αλλά κάποιος άλλος. Ενας Κρακοβός συγγραφέας που έχει πεθάνει, φίλος του «δικού» μας. Τη συνέχεια, δε θα σας την αποκαλύψω. Αυτό είναι η δική μου, προς εσάς, έκπληξη!

Η ταινία διαθέτει καλό γούστο. Οι χώροι, τα ντυσίματα των ηθοποιών, η φωτογραφία και, κυρίως, η μουσική είναι υψηλών προδιαγραφών. Ομως η ιστορία της είναι ιδιαίτερα επίπλαστη. Και όπως είναι φυσικό, παρότι υποστηρίζεται από καλούς ηθοποιούς, δε συγκινεί. Και δε συγκινεί, γιατί ακόμα και αυτή η επίπλαστη ιστορία δεν αναπτύχθηκε πέρα από τα «προσωπικά» των ηρώων. Το ζήτημα της λογοκλοπής, η αγωνία του «λογοκλέπτη», η επιθυμία κάποιου «αδύναμου» να γίνει «δυνατός», χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα, όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν μια μικρή κινηματογραφική τραγωδία.

Ομως δεν έγιναν. Ετσι θα αρκεστούν, όσοι μπούνε στην αίθουσα, σε μια μεγαλοαστικής αντίληψης ταινία, χωρίς μεγάλες συγκινήσεις. Σε μια ταινία, όπου, ακριβώς λόγω του υψηλού γούστου, των σπιτιών και των κοστουμιών, θα νιώσουν, όσοι την παρακολουθήσουν, σαν μπανιστιρτζήδες της αριστοκρατίας. ΄Η σα να διαβάζουν ένα κοσμοπολίτικο «βίπερ», για να «ξεχαστούν». Θυμάστε το σλόγκαν;

Η ταινία «έκλεψε» την ιδέα, «δανείστηκε», λέει ο σκηνοθέτης, από ένα μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια. Και εμείς βεβαιώνουμε πως διαθέτει μέρος από τη «μελαγχολία», τον «κόσμο» και τη «φιλοσοφία» του γνωστού Ιταλού συγγραφέα.

Παίζουν: Ντανιέλ Οτέιγ, Γκρέτα Σκάκι, Αννα Μουγκλαλίς, Τζιόρτζιο Λουπάνο, Μάικ Λοντσντέιλ.