Θυμάστε, πόσες φορές η στήλη είχε σημειώσει, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα αποδειχθεί ο καλύτερος μαθητής των προκατόχων της, ιδιαίτερα στην τακτική του «διαλόγου» και της «συναίνεσης»; Πάμπολλες φορές και, μάλιστα, από τις πρώτες μέρες της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης. Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε τώρα, 14 μήνες μετά τις εκλογές, ότι έχουμε πλήρως δικαιωθεί; Δε νομίζουμε. Αλλωστε, καθημερινά οι υπουργοί της κυβέρνησης καταθέτουν προτάσεις, επιζητούν τον διάλογο και τη συναίνεση των άλλων κομμάτων, των συνδικάτων, των μαζικών φορέων κλπ. Κι όπως γινόταν επί ΠΑΣΟΚ, το ίδιο και τώρα, ο οποιοσδήποτε «διάλογος» έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα και χρησιμεύει αποκλειστικά και μόνο, για να πειστούν οι συμμετέχοντες ότι η κυβέρνηση έχει δίκιο. Εάν οι όποιοι συμμετέχοντες διαφωνούν - όπως στην Παιδεία ή στο ωράριο - καταγράφονται οι διαφωνίες τους και στο τέλος γίνεται αυτό που θέλει η κυβέρνηση. Κι αν κάποιος ζητήσει το λόγο, του απαντούν, ότι ο λαός ψήφισε τον Μάρτη του 2004, βάζοντας τη ΝΔ στη θέση της κυβέρνησης και όχι τον... διάλογο.

Και δε λέμε, σε τελευταία ανάλυση, έχουν δίκιο. Ηρθε η ώρα, όμως, να βγάλουν συμπεράσματα και οι εργαζόμενοι. Οχι μόνον ή κυρίως, για τα κόλπα και τα τεχνάσματα των διαλόγων, πρωτίστως, για την επιτακτική ανάγκη του οριστικού διαζυγίου και σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και τους «γαλαζοπράσινους» φορείς της.