Ο σκηνοθέτης, που είναι και ο σεναριογράφος της ταινίας, είχε στα χέρια του ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα. Μια οικογένεια, όπου η έλλειψη επικοινωνίας, οι εγωισμοί, οι συζυγικές απιστίες, οι ευκαιριακές συμμαχίες, ανάμεσα σε κάποια μέλη της, σε βάρος άλλων μελών της, έχουν δημιουργήσει μια νοσηρή ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα, που οδηγεί ένα μέλος της οικογένειας στην αυτοκτονία και τα υπόλοιπα στη διάλυση.

Αυτό το πολύ ενδιαφέρον θέμα, ο Νταν Χάρις, το κλότσησε, και με τα δυο πόδια του, στον αέρα. Εφτιαξε τους ήρωές του χωρίς ειδικό βάρος, με αποτέλεσμα οι πράξεις τους να μην έχουν δραματικότητα και ουσία. Εφτασε, μάλιστα, να κάνει τη μητέρα, δήθεν από τον πόνο της, να συμπεριφέρεται σαν άβγαλτη παιδούλα, ψάχνοντας, για μαριχουάνα και άλλα ναρκωτικά. Θα μπορούσε, βέβαια, η κάθε μάνα(;), όχι μόνον στα ναρκωτικά να καταλήξει, αλλά και τις φλέβες της να κόψει, αν χάσει, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, το παιδί της. Ομως, όλα ετούτα, με άλλες συμπεριφορές. Οχι με αυτές τις ανόητες τσαχπινιές, που ο σκηνοθέτης, έβαλε την καλή ηθοποιό, Σιγκούρνι Γουίβερ, να κάνει.

Δε θέλω να αφήσω ασχολίαστη την ευκολία του σκηνοθέτη, να περνάει στην ταινία του, θετικά, τη χρήση των ναρκωτικών. Ολοι οι ήρωές του χασισώνονται, καταπίνουν το «έκσταση», με αφάνταστη ευκολία. Χωρίς επιπτώσεις και χωρίς κριτική. Χρειάζεται, λέτε, να προσθέσω, τάχα, και το happy end της ταινίας, για να σας φύγει η όποια περιέργεια, η οποία θα μπορούσε να σας οδηγήσει στην αίθουσα;

Παίζουν: Σιγκούρνι Γουίβερ, Εμίλ Χιρς, Τζεφ Ντάνιελς, Μισέλ Γουίλιαμς.