Οι ίδιοι περίπου άνθρωποι, γραφικές φιγούρες οι περισσότεροι, μετακινούνται από το ένα κανάλι στο άλλο και αποφαίνονται, βαρύγδουπα, επί παντός του επιστητού. Για τα εθνικά θέματα, τα οικονομικά προβλήματα, τα οικογενειακά δράματα, που κατ' εξοχήν προσφέρονται για άγρια εκμετάλλευση. Για χρηματιστηριακές αναλύσεις, ανύπαρκτων αναλυτών, για σεξουαλικές συμπεριφορές, για τα νέα θαύματα, που ουδέποτε αναφέρονται στα υπαρκτά προβλήματα. Για χαρτορίχτρες, καφετζούδες και τσαρλατάνους.

Καλούνται σοβαροί άνθρωποι, ανάκατα με «γλάστρες», μαϊντανούς και άλλα ζαρζαβατικά, σε ισομετρικές, υποτίθεται, δόσεις απόψεων, ως αυθεντικοί εκφραστές της δημόσιας γνώμης. Σ' ένα φουτουριστικό «συμπίλημα» κάνουν προεκτιμήσεις, αποφαίνονται πριν από τα γεγονότα, διατυπώνουν κρίσεις, λοιδορούν και λοιδορούνται, φιλοσοφούν μετ' ευτελείας και επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους το ρόλο του υπέρτατου κριτή.

Ακόμη και για θέματα που απαιτούν εξειδίκευση, η σύνθεση των μετεχόντων ελάχιστα μεταβάλλεται, αφού πρέπει να αποτυπωθεί στους τηλεθεατές η εικόνα αυτής της μόνιμης ομάδας των «Τι-που-κειτων» αυθεντιών. Κανείς, βέβαια, ψόγος για τους μετέχοντες, στους οποίους συγκαταλέγονται συχνά εκπρόσωποι κομμάτων - οι ίδιοι σχεδόν πάντοτε - που εξασφαλίζουν ακροαματικότητα, θεαματικότητα και προσθέτουν στη γραφικότητα των συζητήσεων, αναπαράγοντας τον τύπο των «διασκεδαστών» των κοινωνικών συναθροίσεων.