«Προσοχή... Προσοχή... Σας μιλά η ΕΠΟΝ! Το τρίτο δεκαήμερο του Απρίλη θα στηθούν κάλπες στο σχολείο για τις εκλογές... Πρέπει όλοι, άνδρες - γυναίκες και παιδιά, από 18 χρόνων και πάνω να ψηφίσουμε. Για πρώτη φορά από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, θα ψηφίσουν οι γυναίκες. Γυναίκες μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη σας... Να μη λείψει κανείς!».

Η φωνή απ' το χωνί έβγαινε στεντόρεια, απλωνόταν στη ρεματιά, αντηχούσε στις πλαγιές, την έπαιρνε ο άνεμος, την έσερνε κάτω στους μαχαλάδες. Ενα 18χρονο, τότε, επαναστατημένο αγόρι, με καμένο πατρικό, με εκτελεσμένα δυο αδέρφια, από ένα σόι που 'χε δώσει νεκρούς και στο Τεπελένι, γαλουχημένο από το δάσκαλο πατέρα, «όλο φλόγα που ζητούσε εκδίκηση»!

Ακούγαμε αυτό το αγρίμι - γέροντα πια, 61 χρόνια μετά - να φωνάζει μια μια τις συλλαβές της κάθε λέξης, απ' το σημερινό «χωνί», εκεί στην πλατεία των Κορυσχάδων, σα να μην πέρασε μια μέρα. Το χιόνι στα μαλλιά μόνο μαρτυρούσε πως πέρασε καιρός από τότε... Και τα λάβαρα σε παράταξη, από τις οργανώσεις του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Να αντικρίζουν τις κόκκινες σημαίες του ΚΚΕ, που ανέμιζαν την ώρα που ο τότε ΕΠΟΝίτης, Νίκος Μανδράκος, από τη σημερινή του θέση, αντιπρόεδρος του Κέντρου Μελέτης για την Εθνική Αντίσταση, έκλεινε την ιστόρηση.

Κορυσχάδες, Κυριακή 12 Ιούνη 2005. Εξήντα ένα χρόνια από τη συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ). Φέτος, με οργανωτή το ΚΚΕ και την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΟΑΟ), τα γιορτάζουμε μαζί με τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης. Το ΚΚΕ συμμετέχει στην εκδήλωση με πολυμελή αντιπροσωπεία της ΚΕ του, με επικεφαλής τον Δημήτρη Κουτσούμπα, μέλος του ΠΓ. Παράλληλα, την αντιπροσωπεία της ΠΟΑΟ με επικεφαλής τον πρόεδρό της Γιώργη Μωραΐτη πλαισίωναν πλήθος αντιπροσωπείες αντιστασιακών οργανώσεων.

Εκατοντάδες επιζώντες αυτής της τιτάνιας μάχης, μαζί τους και νεότεροι που συνεχίζουν στη ρότα του αγώνα, είχαν πιάσει από το Σάββατο τα χωριά γύρω απ' το Βελούχι. Αλλοι είχαν τραβήξει για τα χωριά της Χελιδώνας. Μια ομάδα, μ' ένα γρήγορο πέρασμα απ' τη Βίνιανη, φτάνει ως πάνω στ' Αγραφα, αποδίδει τιμές, λίγο κάτω απ' τον αυχένα της Νιάλας, στους σταυραετούς του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Σταματά κάτω απ' την κορφή του Κουκουρούτζα, στο άγαλμα του Κατσαντώνη, σε μια συμβολική σύνδεση αγώνων των οποίων η φλόγα κρατά άσβεστη κοντά δυο αιώνες.

Απ' το ξημέρωμα της Κυριακής, η πλατεία έξω απ' το Σχολείο στις Κορυσχάδες, που φιλοξένησε από τις 14 έως τις 27 Μάη του '44 τις εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου, γίνεται τόπος συνάντησης επιζώντων αγωνιστών και επιγόνων. Η χορωδία της ΠΕΑΕΑ Λάρισας αρχίζει με το «Βροντάει ο Ολυμπος», ένας σύντομος χαιρετισμός από τον αντιδήμαρχο Καρπενησίου Βαγγέλη Καρφή και ο Κώστας Τσίτσιας (από το Σύλλογο Φίλων και Απογόνων της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ) μας θυμίζει πως «το φθινόπωρο του '43 τα τρία πέμπτα της χώρας αποτελούσαν την Ελεύθερη Ελλάδα». Ο Παντελής Μανταλόβας απαγγέλλει Σικελιανό κι όσο περνά η ώρα βεβαιώνεις πως ό,τι διακηρύχτηκε τότε «με το ντουφέκι μου στον ώμο», παραμένει ικανό για τη συνέχεια.

Γιατί - όπως σημείωσε ο Γιάννης Παναγής, μέλος της ΚΕ και γραμματέας της Οργάνωσης Περιοχής Στερεάς του ΚΚΕ - «ας είναι τώρα ο συσχετισμός δυνάμεων αρνητικός, θα τον αλλάξει η απόφαση που βάζει πάνω απ' όλα το μέλλον των νέων ανθρώπων, θα τον αλλάξει η συνειδητή δουλιά που τ' αποτελέσματά της δεν κρίνονται αμέσως. Γιατί η πρωτοπορία υπάρχει. Η λαϊκή ανταπόκριση δε θ' αργήσει».

«Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης, σημείωσε στην ομιλία του, καταβάλλεται μια τεράστια προσπάθεια να ξαναγραφεί η ιστορία. Βασικοί στόχοι αυτής της επίθεσης είναι: να μειωθεί ή και να σβήσει η προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος στους λαούς. Να δηλητηριάσουν τη συνείδηση των νεότερων γενιών. Να τις χειραγωγήσουν μαζικά.

Εκδηλώσεις σαν τη σημερινή είναι απαραίτητο να συμβάλουν στην απόκρουση αυτής της ιδεολογικής επίθεσης του ιμπεριαλισμού. Ευθύνη για την υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας δεν έχουν μόνο οι κομμουνιστές. Ευθύνη και χρέος για την υπεράσπισή της έχουν όλοι οι τίμιοι άνθρωποι (...). Οι ιμπεριαλιστές έχουν πλήρη συνείδηση της αδυναμίας τους. Γνωρίζουν ότι όταν υπάρχει ένα κόμμα, ένα κίνημα με σωστό προσανατολισμό μπορεί να γίνει η σπίθα στο μπαρούτι της λαϊκής αγανάκτησης. Και σήμερα υπάρχει πολύ συσσωρευμένη αγανάκτηση, πολύ μπαρούτι (...) η ίδια η σημερινή πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων δημιουργεί δυνατότητες ανατροπής της. Οι λαοί θα βρουν το δρόμο τους (...), ο ελληνικός καπιταλισμός θα μοιάζει πανίσχυρος αν κατορθώνει να εγκλωβίζει στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ λαϊκές μάζες με κοκορομαχίες, προτάσεις μομφής (όπως αυτή που παρακολουθούμε δυο μέρες), οξύτητες σε δευτερεύοντα, που καλύπτουν την απόλυτη συμφωνία στα κύρια. Οταν ο λαός εγκαταλείψει αυτά τα κόμματα και παλέψει κατά της πολιτικής τους, τότε θα 'ναι νικητής (...). Για να μην εγκλωβίζεται ο λαός, είναι φανερή η ανάγκη ύπαρξης του Κομμουνιστικού Κόμματος με αυτοτελή πολιτική γραμμή, ισχυρού, ικανού να διαμορφώνει συμμαχίες με όσους έχουν συμφέρον να συσπειρωθούν και να δράσουν στη βάση ενός προγράμματος που θα χτυπά την καρδιά της κυριαρχίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού».

Ηταν πια για τα καλά μεσημέρι όταν μετά την ομόφωνη έγκριση του ψηφίσματος της συγκέντρωσης πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Το μάτι ξέκλεβε ακόμα τις κορφές, ζήλευε λίγο εκείνη την ομάδα των συντρόφων του «Οδηγητή» που επέλεξε επιστρέφοντας μια διαδρομή ανάμεσα σε Οξυά και Καλιακούδα, για να πάρει μετά λίγο αέρα από Βαρδούσια και Γκιώνα... Μια συνέχεια που δήλωνε την παρουσία της.