Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν. Ετσι λένε, έτσι γίνεται. Τα ίδια ισχύουν για ένα μεγάλο πυγμάχο, για πολλούς ισάξιο του Μοχάμεντ Αλι, τον Μάικλ Τάισον. Γεννημένος στο Μπρονξ σε συνοικία των μαύρων γκέτο, από φτωχή οικογένεια. Μεγαλωμένος σε ιδρύματα και σε άσχημο οικογενειακό περιβάλλον, βρήκε τη... λύση στις γροθιές. Ομως μπόρεσε μέσα από το βίαιο χαραχτήρα του, που αποκτήθηκε μέσα από τον ρατσισμό των ΗΠΑ, να φτάσει στην κορυφή. Πολλά χρήματα, δόξα, γυναίκες, αλλά και ναρκωτικά πέρασαν από τη σύντομη δόξα του, που έπλεξε το καπιταλιστικό σύστημα για να τον ισοπεδώσει.

Οσοι γνωρίζουν καλά την επαγγελματική πυγμαχία, θεωρούν σχεδόν σίγουρο ότι οι μεγάλοι μποξέρ, με μαθηματική ακρίβεια, θα πιάσουν... πάτο. Μερικά παραδείγματα: Τζόε Λιούις (πέθανε αλκοολικός και ξεχασμένος κάπου στη Λουιζιάνα), Τζέικ Λα Μότα (απέκτησε περιουσία που τη σπατάλησε στο καζίνο και στο τέλος έγινε μπράβος σε κακόφημα μπαρ του Λας Βέγκας), Μοχάμεντ Αλι (τον έφαγε το σύστημα γιατί ήταν πρωτεργάτης στο κίνημα υπέρ της ισότητας στις ΗΠΑ, είπε βροντερό «όχι» για την κατάταξή του στον πόλεμο του Βιετνάμ, υπέρμαχος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, «πλήρωσε το μάρμαρο» αφού το καταστημένο τον έκανε να μάχεται μέχρι τα γεράματα και να αποκτήσει τη νόσο του πάρκινσον). Αλλωστε είναι γνωστό το σύστημα των ΗΠΑ στον επαγγελματικό τους αθλητισμό. Με τον αθλητή να μένει στην κυριολεξία ολομόναχος να επιβιώσει, όταν σταματήσει να... πουλάει. Οταν έχει επιτυχίες, μετατρέπεται από μόνος του σε ξεχωριστή επιχείρηση (με εισοδήματα, που προέρχονται, φυσικά, από τις διαφημίσεις και τους χορηγούς). Και όταν αυτά τελειώσουν αφήνεται στη μοίρα του. Σε μια καινούρια μορφή εκμετάλλευσης, αφού ακόμα και σαν... «ξεπεσμένο μύθο» κάποιοι θα βρουν τον τρόπο να τον εκμεταλλευτούν και να κερδίσουν.

Και φτάνουμε στη σύγχρονη εκδοχή της τραγωδίας. Στην περίπτωση Μάικλ Τάισον. Προσέξτε τις τελευταίες του δηλώσεις σε αγώνα ρέκβιεμ γι' αυτόν: «Αγωνίζομαι για να πληρώνω τα χρέη μου, δεν είμαι... κτήνος πάνω στα ρινγκ πια. Δεν έχω ούτε κότσια ούτε καρδιά. Ντροπιάζω το άθλημα. Αποσύρομαι»... Ο Τάισον «ξεφτιλίστηκε» ή τον «ξεφτίλισε» το σύστημα, ευτυχώς για τελευταία φορά. Μετά από μια ιστορία με φυλακίσεις, κατηγορίες για βιασμό, ναρκωτικά, φοροδιαφυγές, το σύστημα τον έβαλε στο δρόμο για την αποκατάσταση του «μύθου». Μια αποκατάσταση με ένα προδιαγεγραμμένο φινάλε...

Για την ιστορία, στις αρχές της περασμένης βδομάδας ο Ιρλανδός Κέβιν Μακμπράιντ τον ανάγκασε να εγκαταλείψει ζαλισμένος και αξιοθρήνητος στον 7ο γύρο ενώ έκανε και δηλώσεις: «Είναι σπουδαίος πυγμάχος από τους καλύτερους όλων των εποχών, όχι πλέον όμως»...

Η απόλυτη κατάντια για το αμερικανικό σύστημα που στύβει τους αθλητές. Αλλωστε ο καπιταλισμός φτιάχνει είδωλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του. Το παν είναι να δημιουργηθεί ο ήρωας με κάθε τρόπο. Και βέβαια, αυτός ο ήρωας να έχει συγκεκριμένο χρονικό όριο ύπαρξης. Σε αυτό το σύστημα κανείς δεν έχει το ουσιαστικό μονοπώλιο στην επιτυχία. Αντίθετα, τις πιο πολλές φορές έχει κλείσει θέση στον... γκρεμό που κάποιοι αρχικά τον καλύπτουν πίσω από τη λάμψη και μετέπειτα τραβάνε την... κουρτίνα.