Αλήθεια, μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος εκ των κυβερνώντων και των λοιπών οπαδών των «νόμων της αγοράς», των «απελευθερώσεων» και των καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών, πώς γίνεται να αυξάνεται συνεχώς ο παραγόμενος πλούτος (ΑΕΠ), να αυξάνεται συνεχώς η παραγωγικότητα της εργασίας, να σημειώνει σημαντικές προόδους η επιστήμη και η τεχνική, πολλαπλασιάζοντας ακόμη περισσότερο τις παραγωγικές δυνατότητες, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία - τουλάχιστον - των εργαζομένων και του λαού, να τα βγάζουν όλο και δυσκολότερα πέρα και να καλύπτουν όλο και λιγότερο τις ανάγκες τους; Να δουλεύουν συνεχώς και περισσότερο, παίρνοντας μικρότερες συντάξεις και, μάλιστα, σε μεγαλύτερη ηλικία; 'Η, να πληρώνουν όλο και περισσότερα από την τσέπη τους, για τις όλο και λιγότερο δημόσιες και δωρεάν Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια;

Τα ερωτήματα έχουν, βέβαια, ρητορικό χαρακτήρα. Οχι μόνο, γιατί ξέρουμε την απάντηση, που συνοψίζεται στην πρόταση: Οι λίγοι πλούσιοι γίνονται συνεχώς πλουσιότεροι και οι πολλοί φτωχοί, ακόμη περισσότεροι και φτωχότεροι. Επειδή και οι κυβερνώντες δίνουν καθημερινά την ίδια απάντηση, με το δικό τους, βέβαια, τρόπο. Οταν ορκίζονται στο όνομα της διαβόητης ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, αυτό ακριβώς εννοούν: Τη συνεχή μεγιστοποίηση των κεφαλαιοκρατικών κερδών, σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.