Ομόφωνα και χωρίς να χρειαστεί η παραμικρή συζήτηση οι ηγέτες της ΕΕ επαναβεβαίωσαν την απόφασή τους να συνεχίσουν αδιάλειπτα την κατεδάφιση των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, επιχειρώντας μέσα από την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης να δώσουν «διέξοδο» στα αδιέξοδα της πολιτικής τους.

Επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι η ΕΕ δεν είναι παρά μια δικτατορία των πολυεθνικών, οι 25 ηγέτες της περιφρόνησαν επιδεικτικά τη βούληση των λαών και επιταχύνουν τους ρυθμούς υλοποίησης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίες ακριβώς αποδοκιμάστηκαν στα πρόσφατα δημοψηφίσματα.

Στη σύνοδό τους στις Βρυξέλλες οι 25 ηγέτες προσπάθησαν με κάθε μέσο να υπερασπιστούν το «νεκρό» από τα χτυπήματα του «όχι» των λαών «ευρωσύνταγμα» και να βρουν τρόπους να το επιβάλουν με το ζόρι, έστω και αν υποχρεώθηκαν να «παγώσουν», προσωρινά όπως ελπίζουν, τη διαδικασία της επικύρωσής του. Ταυτόχρονα όμως ρίχνουν το βάρος τους στην ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων (ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, διάλυση Ασφαλιστικού, κ.ά.) σύμφωνα με τη στρατηγική της Λισαβόνας.

Καθόλου δεν παραμέλησαν επίσης να υπογραμμίσουν την ανάγκη της παραπέρα τρομοκρατικής θωράκισης της ΕΕ, μέσω του προγράμματος της Χάγης.

Ολα αυτά όμως πέρασαν σε «δεύτερο πλάνο» καθώς τα πάντα καλύφθηκαν από τον κουρνιαχτό των κονταροχτυπημάτων για τη μοιρασιά του Προϋπολογισμού, ο οποίος μετατρέπεται σε έναν ακόμα μοχλό για πιο φιλελεύθερες πολιτικές με «μπροστάρη» τον Τ. Μπλερ.

Παρόλο που οι «25» συζήτησαν διεξοδικά την ενδιάμεση συμφωνία για τη Στρατηγική της Λισαβόνας τον περασμένο Μάρτη, ωστόσο έκριναν σκόπιμο να συμπεριλάβουν νέο κεφάλαιο στο σχέδιο συμπερασμάτων, ακριβώς για να καταδείξουν τη στοχοπροσήλωσή τους και ότι δεν «πτοούνται» από τα «όχι» των λαών.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται στο σχέδιο των συμπερασμάτων, καλούνται τα κράτη-μέλη να ακολουθήσουν «το νέο τριετή κυβερνητικό κύκλο» που καθορίζουν οι αποφάσεις του Μάρτη και «να μεταφράσουν σε φιλόδοξα εθνικά προγράμματα» τις κατευθυντήριες γραμμές της προηγούμενης συνόδου.

Ολα αυτά θα γίνουν σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα της Κομισιόν, η οποία ταυτόχρονα θα παρουσιάσει ένα «κοινοτικό πρόγραμμα Λισαβόνας», που θα περιλαμβάνει όλες τις ενέργειες που θα γίνουν σε επίπεδο ΕΕ. Αυτά τα προγράμματα, τονίζεται στο κείμενο των συμπερασμάτων, «είναι αναντικατάστατα εργαλεία για ανάπτυξη και δουλιές».

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενέκρινε τις «ολοκληρωμένες κατευθύνσεις για την ανάπτυξη και την απασχόληση 2005-2006», χαιρετίζοντας ταυτόχρονα «το πρώτο αυτό αποτέλεσμα που προέκυψε από τη σύνοδο του Μάρτη 2005».

Οι 24 «ολοκληρωμένες κατευθύνσεις» που περιλαμβάνονται σε Παράρτημα των συμπερασμάτων ξεχωρίζουν πράγματι για την αντιλαϊκή τους σαφήνεια και αγριότητα.

Στους άξονες λοιπόν που προσδιορίζουν τη δράση των κρατών-μελών στη συνέχεια περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων «η προώθηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας», «να εξασφαλιστεί ευνοϊκή προς την απασχόληση εξέλιξη του κόστους εργασίας (σ.σ. καθήλωση δηλαδή των μισθών) και των μηχανισμών καθορισμού των τιμών» (σ.σ. δηλαδή κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων)! Ακόμα, «να προωθηθεί προσέγγιση της εργασίας βασιζόμενη στον κύκλο της ζωής» (δηλαδή παράταση του εργάσιμου βίου μέχρι την πύλη του Αδη). Επίσης «να εξασφαλιστεί ότι οι μισθολογικές εξελίξεις συμβάλλουν στη μακροοικονομική σταθερότητα» (σ.σ. πάγωμα των μισθών), ενώ ζητείται «να αναπτυχθεί σε βάθος και έκταση η εσωτερική αγορά».

Τα κράτη-μέλη πρέπει να διασφαλίσουν «το άνοιγμα και την ανταγωνιστικότητα των αγορών εντός και εκτός της ΕΕ», καθώς και «να καταστεί το περιβάλλον των επιχειρήσεων ανταγωνιστικότερο και να ενθαρρυνθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία». Και για όποιον δεν κατάλαβε «να δημιουργηθεί περιβάλλον ευνοϊκότερο για τις επιχειρήσεις».

Στο «καυτό» ζήτημα του Προϋπολογισμού 2007-2013 που μονοπώλησε τα χτεσινά παζάρια, αν και όλοι περίμεναν «αμετακίνητοι στις θέσεις τους» ωστόσο οι ισχυρές χώρες κερδίζουν διαρκώς έδαφος σε ό,τι αφορά στις «εισφορές» τους στην πίτα του Προϋπολογισμού. Την ίδια στιγμή ο Μπλερ έβαζε ως απαραίτητο όρο για το «πάγωμα» των «επιστροφών» προς τη χώρα του, τη δραστική περικοπή των δαπανών για την ΚΑΠ. Με άλλα λόγια, αυτοί που διαρκώς υποχωρούσαν ήταν οι «μικροί» που έβλεπαν το μερίδιο από την πίτα να συρρικνώνεται διαρκώς.

Από τη λέσχη των έξι «χρηματοδοτών» κρατών (Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, Σουηδία, Αυστρία, Βρετανία), οι πληροφορίες έφεραν την Ολλανδία ως την πλέον «αδιάλλακτη» με τον πρωθυπουργό της να πιέζεται και από το ηχηρό «όχι» του πρόσφατου δημοψηφίσματος.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή η Κομισιόν έσπευσε να παραιτηθεί «αμαχητί» από την πρότασή της για προϋπολογισμό επταετίας ύψους 1,14% του ΑΕΠ της ΕΕ. Αλλά ακόμα και η συμβιβαστική πρόταση της λουξεμβουργιανής προεδρίας από τις πρώτες ώρες των παζαριών είχε «διολισθήσει» από το 1,06% του ΑΕΠ της ΕΕ στο 1,04% με τάση προς τα κάτω.

Μετά το αδιέξοδο που διαπιστώθηκε λίγο μετά το μεσημεριανό γεύμα, οι ηγέτες διέκοψαν τη συνεδρίαση και ανέλαβε η προεδρία «διμερείς επαφές» με Ολλανδία, Σουηδία και Βρετανία. Ομως ούτε αυτές απέδωσαν και έτσι ανέλαβε η προεδρία να παρουσιάσει νέα συμβιβαστική πρόταση που θα συζητούνταν στη βραδινή συνεδρίαση. Οι «μικρές» χώρες επιδίωκαν μια λύση από αυτή τη σύνοδο γιατί εκτιμούσαν ότι στις επόμενες προεδρίες (Βρετανίας, Αυστρίας) τα πράγματα θα ήταν χειρότερα γι' αυτές. Στο ίδιο μήκος κύματος ο Χ. Μπαρόζο, που είπε ότι είναι προτιμότερη μια κακή απόφαση από τη μη απόφαση.

Ο Γάλλος Πρόεδρος, Ζ. Σιράκ, πάσχιζε να μην υπάρξει αναθεώρηση της ΚΑΠ πριν το 2013, ενώ ο Γερμανός καγκελάριος παρόλο που ήθελε ο προϋπολογισμός να κατέβει στο 1% του ΑΕΠ, ωστόσο ευνοούσε μια πολιτική απόφαση για να μην υπάρχει εικόνα διάλυσης και κρίσης της ΕΕ.

Σουηδία και Ολλανδία πρότειναν να αναβληθούν οι αποφάσεις για έναν περίπου χρόνο, ενώ η Πορτογαλία και η Ιταλία δε δέχονταν περικοπές στις αγροτικές επιδοτήσεις ούτε επανασύνδεση της ΚΑΠ με τις «επιστροφές» προς τη Βρετανία.

Μέσα σε όλο αυτό το αλισβερίσι η ελληνική κυβέρνηση είχε «σηκώσει ψηλά τα χέρια» και παρακολουθούσε πού θα «κάτσει η μπίλια».

Στελέχη της κυβερνητικής αντιπροσωπείας απέφευγαν επίμονα να προσδιορίσουν το «στόχο» και το ύψος των διεκδικούμενων κονδυλίων, «ξεφεύγοντας» με το επιχείρημα «παλεύουμε για το καλύτερο»!

Επικαλούνταν ακόμα το «εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον» που είχε διαμορφωθεί στη σύνοδο, καθώς και το «σκηνικό κρίσης και αβεβαιότητας»!

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση ήθελε να υπάρξει απόφαση στη σύνοδο έστω κι αν έφευγε με το μικρότερο δυνατό κομμάτι της πίτας, τα 12 δισ. ευρώ. Να σημειώσουμε πως, σύμφωνα με τους συνεργάτες του πρωθυπουργού, ο Κ. Καραμανλής τόνισε στη σύνοδο πως «τη διεύρυνση την αποφασίσαμε όλα τα μέλη και δεν είναι δυνατόν το κόστος να κατανεμηθεί με άδικο τρόπο». Αυτή ήταν και η ...πλέον αντιπολιτευτική κορόνα του πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης.

Παράλληλα ήταν ικανοποιημένη για την απόφαση σχετικά με το «ευρωσύνταγμα», γιατί, όπως έλεγαν, δεν αμφισβητείται το κείμενο του συντάγματος και θα επιχειρηθεί η επιβολή του ανάλογα με τις συνθήκες. Διευκρίνιζαν ακόμα ότι η επικύρωση του «ευρωσυντάγματος» θα προχωρά μόνο σε όσες χώρες είναι βέβαιο ότι θα πουν το «ναι», δηλαδή σε όσες το περάσουν από το Κοινοβούλιο.