Συζήτηση με τον δεξιοτέχνη του κλαρίνου Πέτρο - Λούκα Χαλκιά, με αφορμή τη μουσική παράσταση «Ελληνες και ο κόσμος»
Η σύμπραξη με Ινδούς και Αφρικανούς μουσικούς ήταν αφορμή της κουβέντας μας με τον Πέτρο - Λούκα Χαλκιά. «Μ' αυτή τη σύμπραξη, λέει, θέλουμε να δούμε κατά πόσο θα μπορέσουμε να παντρέψουμε τα ελληνικά παράπονα με τα παράπονα όλου του άλλου κόσμου. Είναι διαφορετικά παράπονα, που μαζί κάνουν το παράπονο του κόσμου. Εμείς βέβαια, λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας μας, έχουμε όλα τα μουσικά χρώματα που υπάρχουν στον κόσμο. Τώρα με τους Ινδούς και τους Αφρικανούς προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό, της σημερινής ημέρας, πάνω βέβαια στις παλιές βάσεις. Να δείξουμε ότι η μουσική είναι μία, αλλά έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, τη δική της χρωματική».
Γεννημένος στο Δελβινάκι της Ηπείρου το 1934 - γόνος μιας πολυσήμαντης και παλαιάς οικογένειας μουσικών - ο Π. Χαλκιάς στρέφεται από πολύ μικρός στην εκμάθηση κλαρίνου, με πρώτο δάσκαλο τον πατέρα του Περικλή και αργότερα τους Φίλιππα Ρούντα και Κώστα Μπατζή. «Στα 13 μου χρόνια άρχισα να παίζω κλαρίνο, το οποίο το διδάχτηκα από πολλούς της οικογένειάς μου και από συγγενικά πρόσωπα. Κλαρίνο έπαιζε και ο πατέρας μου και ο μπάρμπας μου ο Χαρισιάδης και ο θείος μου ο Φίλιππος Ρούντας... Είχα πάρα πολλούς δασκάλους. Κατάγομαι από μουσικό οικογενειακό δέντρο. Εχουμε 4-5 γενιές που έπαιζαν και παίζουν κλαρίνο: ο προπάππος μου, ο παππούς μου, ο πατέρας μου, εγώ, το παιδί μου και τώρα ο εγγονός μου, ο οποίος είναι 17 χρόνων...».
Αναφερόμενος στα ηπειρώτικα μοιρολόγια, ο Π. Χαλκιάς διευκρινίζει «ότι δεν είναι μόνο του θανάτου. Εμείς στην Ηπειρο δίνουμε ευχές μέσα από ένα μοιρολόι. Οταν πάμε σ' ένα γάμο λέμε το πρώτο μοιρολόι του σπιτιού. Εχουμε μοιρολόι της ξενιτιάς, μοιρολόγια για όλους τους τομείς της ζωής. Και η ψυχολογία του μουσικού πρέπει να είναι ανάλογη. Είναι πάρα πολλοί, που είχαν πατέρες μουσικούς δασκάλους και ξέφυγαν...».
Το σημαντικότερο κεφάλαιο στις συνεργασίες του όλα αυτά τα χρόνια ο Π. Χαλκιάς θεωρεί πως «ήταν πριν 4-5 χρόνια που πρωτοσυνεργαστήκαμε με τους Ινδούς. Με τους Ινδούς είδα για πρώτη φορά ότι έχουμε πολύ κλειστή συγγένεια στη μουσική, στο χρώμα της μουσικής. Σ' εμάς βέβαια, με το πέρασμα του χρόνου, οι διάφορες γενιές βάλανε κι από ένα πετραδάκι και έφτασε η μουσική μας εδώ που είναι. Εκείνοι έχουν τις κολόνες τις παλιές. Είμαστε όμως πολύ κοντά».
Ο δεξιοτέχνης που εξέπληξε πριν δεκαετίες στην Αμερική τον Μπένι Γκούντμαν - «τέτοιο παίξιμο και να μη γράφεις, να μη διαβάζεις μουσική;» τον είχε ρωτήσει - υπογραμμίζει τη μεγάλη σημασία που έχει για το μέλλον του δημοτικού μας τραγουδιού η σωστή εκπαίδευση. «Θα ήθελα, λέει να κάνουν κάτι για να καλυτερεύει η θέση του δημοτικού τραγουδιού, που ολοένα χειροτερεύει. Στα σχολεία πρέπει να βρουν κατάλληλους δασκάλους για να γίνει σωστή δουλιά στα παιδάκια, που τώρα ξεκινάνε, γιατί ό,τι μάθουν σε αυτή την ηλικία, αυτό είναι. Η επιθυμία μου επίσης είναι να μεταδίδονται εκπομπές για το δημοτικό τραγούδι και να υπάρχουν κατάλληλα προγράμματα στην τηλεόραση». Ο ίδιος πάντως υπογραμμίζει την παντελή απουσία των τηλεοπτικών μέσων από μεγάλες διοργανώσεις παραδοσιακού τραγουδιού, όπως αυτή πριν δέκα μέρες στο Λυκαβηττό.
«Το δημοτικό τραγούδι δεν είναι κανενός, είναι του λαού», λέει ο Π. Χαλκιάς. «Πρέπει να διατηρήσουμε τα τόσα πολλά χρώματά του, να τα διασώσουμε, να τα κρατήσουμε. Αυτοί που μας κυβερνούν να κατοχυρώσουν τα δημοτικά μας τραγούδια. Γιατί με την παγκοσμιοποίηση, μετά από πενήντα, εκατό χρόνια που θα φύγουμε κι εμείς, μπορεί άλλοι πιο ισχυροί να πούνε ότι αυτά είναι δικά τους. Πάρα πολλά δικά μας χαθήκανε με αυτό τον τρόπο».