Οποιος αγαπάει αληθινά τον κινηματογράφο, θα νιώθει, πράγματι, θαυμάσια, σε όλη τη διάρκεια της προβολής της ταινίας! Ο Νταβίντε Φεράριο πήρε μια απλή ιστορία, την οποία έχουμε δει σε δεκάδες ταινίες (πιο γνωστή, ίσως, η ιστορία του Τρυφώ, «Ζιλ και Τζιμ»), και την «έδεσε» με ταινίες του βωβού κινηματογράφου, αλλά και μεταγενέστερες... Το αποτέλεσμα είναι τρυφερά γοητευτικό!

Ενας αρκετά διστακτικός και ευαίσθητος νεαρός, ο οποίος εργάζεται στο Εθνικό Μουσείο Κινηματογράφου του Τορίνο, είναι κρυφά ερωτευμένος με μια νεαρή, που εργάζεται σε κάποιο φαστφουντάδικο. Ο τρίτος της παρέας, ο φίλος της νεαρής, είναι ένα λαϊκό παιδί που κλέβει αυτοκίνητα και τα παραδίδει σε μια σπείρα, η οποία τα πουλάει ή τα διαλύει για ανταλλακτικά.

Η ιστορία ακούγεται κοινότοπη - και είναι! Ομως, ο Ιταλός σκηνοθέτης δε στάθηκε σε αυτή. Τη χρησιμοποίησε σαν αφορμή μόνο, για να μιλήσει για τον κινηματογράφο. Αυτήν τη θαυμάσια τέχνη, η οποία, στα εκατό και πάνω χρόνια της ύπαρξής της, μας έχει διηγηθεί υπέροχες ιστορίες. Ιστορίες «τεράστιες» και ιστορίες μια «σταλιά». Οπως αυτή των τριών παιδιών, που η «σύμπτωση» τα έφερε, και τα τρία, αντιμέτωπα με τον έρωτα. Αλλά και με την πραγματικότητα, η οποία δεν έχει την «ικανότητα» του κινηματογράφου να «παραποιεί» τα γεγονότα. Να τα κάνει πιο «εύκολα». Λιγότερο πληγωτικά!

Το «Λίγο Μετά Τα Μεσάνυχτα», θα πουν μερικοί, δεν είναι τόσο καλή ταινία, όσο το «Σινεμά Ο Παράδεισος»! Εγώ θα πω πως είναι μια διαφορετική ταινία, το ίδιο τρυφερή και νοσταλγική, όσο και το «Σινεμά Ο Παράδεισος».

Παίζουν: Τζιόρτζιο Πασότι, Φραντσέσκα Ιναούντι, Φάμπιο Τροϊάνο.